Πειραματική Επαλήθευση

Το πείραμα του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου, το οποίο θα αναπτύξουμε αμέσως παρακάτω, είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πείραμα Φυσικής.
Με το πείραμα αυτό αποδεικνύεται με πάρα πολύ απλό τρόπο, ότι η αξιωματική θεμελίωση της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι λανθασμένη.
Συγκεκριμένα, με το πείραμα αυτό αποδεικνύεται ότι, το δεύτερο αξίωμα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας το οποίο μας λέει ότι: «Όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς είναι ισοδύναμα για όλους τους Φυσικούς νόμους», είναι απολύτως λανθασμένο.
Τέλος, το πείραμα του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου είναι ένα απλό πείραμα Φυσικής, κοστίζει πολύ λίγα χρήματα και μπορεί πολύ εύκολα να εκτελεσθεί από Φοιτητές Φυσικής, Πανεπιστήμια, Ινστιτούτα Φυσικής, κ.λπ.

Σημείωση: Το πείραμα του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου, στην ουσία είναι το πείραμα 15 που αναφέρεται στο site, www.tsolkas.gr.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

1. Τα χρησιμοποιούμενα υλικά
Για την εκτέλεση του πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου χρησιμοποιούμε μία ηλεκτροστατική μηχανή Wimshurst, φωτ. 1.

φωτ. 1

Φέρουμε τώρα τους ακροδέκτες Α και Β της μηχανής Wimshurst σε μία απόσταση περίπου r = 4 cm, φωτ. 2.

φωτ. 2

Μέσα σε ένα πλαστικό σωλήνα C διαμέτρου d = 0,5 cm (π.χ. από ένα καλαμάκι αναψυκτικού), εισάγουμε 15 – 20 ατσάλινα βελόνια ραπτικής, μήκους l = 3,4 cm και συγκεκριμένα τα ατσάλινα αυτά βελόνια, είναι της μάρκας που φαίνεται στη φωτ. 3.

φωτ. 3

Σημείωση: Ο πλαστικός σωλήνας C είναι πλήρης (συμπαγής) από βελόνια, ώστε να μη χωρά να μπει κανένα άλλο βελόνι.
Κλείνουμε τώρα τα δύο άκρα του πλαστικού σωλήνα C με δύο χάρτινα πώματα a και b.
Κατόπιν, φέρουμε το πλαστικό σωλήνα C σε επαφή με τις δύο σφαίρες S₁ και S₂ του ακροδέκτη Α και στερεώνουμε σταθερά τον πλαστικό σωλήνα C με δύο λωρίδες f₁ και f₂ πλαστικής (μονωτικής) κολλητικής ταινίας.
Ο πλαστικός σωλήνας C και ο ακροδέκτης Α βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, το οποίο είναι παράλληλο προς τους δίσκους της μηχανής Wimshurst.
Τέλος τις ίδιες ακριβώς ενέργειες που αναφέραμε παραπάνω για τον ακροδέκτη Α και τον πλαστικό σωλήνα C (εντός του οποίου υπάρχουν τα βελόνια) τις επαναλαμβάνουμε και για τον ακροδέκτη Β με τον πλαστικό σωλήνα C΄ εντός του οποίου υπάρχει ίσος περίπου αριθμός βελονιών. Δηλαδή οι πλαστικοί σωλήνες C και C΄ περιέχουν περίπου τον ίδιο αριθμό βελονιών.
Σημείωση: Στη θέση αυτή περίπου r = 4 cm μετά την τοποθέτηση των πλαστικών σωλήνων C και C΄ (εντός των οποίων υπάρχουν τα βελόνια) θα πρέπει να προσέξουμε, ώστε να μην παράγεται ηλεκτρικός σπινθήρας μεταξύ των σφαιρών S₁ και S΄₁ των ακροδεκτών Α και Β, όταν λειτουργεί η μηχανή Wimshurst.

2.Έλεγχος και επιλογή των βελονιών

Πριν την εκτέλεση του πειράματος μας τα βελόνια τα οποία θα τοποθετήσουμε μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄ θα πρέπει να είναι πλήρως ή σε πολύ μεγάλο βαθμό απομαγνητισμένα. Για να το επιτύχουμε αυτό, χρησιμοποιούμε δύο μεθόδους.
Μέθοδος 1: Με τη μέθοδο αυτή χρησιμοποιούμε μία συσκευή απομαγνητισμού. Με τη συσκευή αυτή απομαγνητίζουμε τα βελόνια και κατόπιν τα τοποθετούμε μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄.
Μέθοδος 2: Η μέθοδος αυτή της επιλογής των βελονιών τα οποία θα τοποθετήσουμε μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄, έχει ως εξής:
Λαμβάνουμε ένα φιαλίδιο από ρινίσματα μαλακού σιδήρου, φωτ. 4.

φωτ. 4

Τα ρινίσματα αυτά του μαλακού σιδήρου τα κοσκινίζουμε (δύο – τρεις φορές) με ένα κόσκινο του οποίου οι οπές να είναι μεγέθους ≈ 0,5mm, φωτ. 5.

φωτ. 5

Με τον τρόπο αυτό τα ρινίσματα του μαλακού σιδήρου τα οποία τελικώς θα πάρουμε (μετά το κοσκίνισμα) θα είναι πάρα πολύ λεπτά, αποτελώντας μία «πούδρα σιδήρου».
Σχηματίζουμε τώρα ένα σωρό P ύψους, περίπου h = 1 cm, ο οποίος να αποτελείται από «πούδρα σιδήρου», σχ. 1.
Σημείωση: Στο σχ. 1 με «κόκκινες τελείες», είναι τα ρινίσματα της «πούδρας σιδήρου».

σχ. 1

Κατόπιν για να επιλέξουμε τα βελόνια, τα οποία θα τοποθετήσουμε μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄, ενεργούμε ως εξής:
Κρατάμε το κάθε βελόνι β από το πίσω μέρος του (όπου βρίσκεται η οπή του), εισάγουμε ολόκληρο το βελόνι μέσα στο σωρό P της «πούδρας σιδήρου» και κινούμε το βελόνι αργά – αργά και παράλληλα προς την επιφάνεια S του τραπεζιού, όπου βρίσκεται η «πούδρα σιδήρου» σχ. 2.

σχ. 2

Όταν λοιπόν το βελόνι εξέλθει μέσα από τον σωρό P της «πούδρας σιδήρου», τότε παρατηρούμε (με μεγενθυτικό φακό) ότι, επάνω στο βελόνι, υπάρχουν ελάχιστα ή καθόλου ρινίσματα της «πούδρας σιδήρου».
Κριτήριο επιλογής: Τα βελόνια τα οποία θα επιλέξουμε (χρησιμοποιώντας τη παράπανω μέθοδο) προκειμένου να τα τοποθετήσουμε μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄ θα πρέπει: a) Στο άνω μέρος τους τα βελόνια να φέρουν ελάχιστα (π.χ. 0 – 10) ρινίσματα της «πούδρας σιδήρου» και b) Στο κάτω μέρος των βελονιών να μην κρέμονται καθόλου ρινίσματα της «πούδρας σιδήρου», σχ. 3.

σχ. 3

Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με το «κριτήριο επιλογής» των βελονών που αναφέραμε παραπάνω, τελικώς, αυτά τα βελόνια (a) και (b) θα επιλέξουμε και θα τα τοποθετήσουμε μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄.
Σημείωση: Στην εκτέλεση του πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου που θα αναπτύξουμε αμέσως παρακάτω, χρησιμοποιήθηκε η Μέθοδος 2, που αναφέραμε παραπάνω, για τα βελόνια που τοποθετήσαμε μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄.

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ

Το πείραμα του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου το εκτελούμε σε δύο φάσεις, ως εξής:
ΦΑΣΗ Ι: Τοποθετούμε τη μηχανή Wimshurst φωτ. 2 με τους πλαστικούς σωλήνες C και C΄ (εντός των οποίων υπάρχουν τα απομαγνητισμένα βελόνια), μέσα σε ένα αυτοκίνητο το οποίο είναι ακίνητο (ν = 0), ως προς τη Γη. Προφανώς, στη Φάση Ι τη μηχανή Wimshurst, μπορούμε να την τοποθετήσουμε και ακίνητη επάνω στο τραπέζι του εργαστηρίου μας.
Μετά λοιπόν από αυτά, ενεργούμε τώρα ως εξής:
a) Θέτουμε σε λειτουργία τη μηχανή Wimshurst για χρόνο t₁ = 6 min με τους ακροδέκτες Α και Β να μην έρχονται σε επαφή με τους πυκνωτές C₁ και C₂ της μηχανής.
Στη περίπτωση αυτή οι μοχλοί Α₀ και Β₀ είναι «ανεβασμένοι», φωτ. 6.

φωτ. 6

b) Στη συνέχεια και για χρόνο t₂ = 4 min φέρουμε τους ακροδέκτες Α και Β σε επαφή με τους πυκνωτές C₁ και C₂ της μηχανής.
Στη περίπτωση αυτή οι μοχλοί Α₀ και Β₀ είναι «κατεβασμένοι», φωτ. 7.

φωτ. 7

Μετά λοιπόν από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, η Φάση Ι της εκτέλεσης του πειράματος μας, έλαβε τέλος.
Στη συνέχεια βγάζουμε τα απομαγνητισμένα βελόνια που υπάρχουν μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄ και τα ελέγχουμε, εάν μαγνητίσθηκαν ή όχι, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο 2, του σχ. 2 που αναφέραμε παραπάνω.

Συμπέρασμα

Κατά τη διάρκεια της Φάσης Ι της εκτέλεσης του πειράματος μας το πείραμα έδειξε ότι, τα βελόνια δεν μαγνητίσθηκαν αλλά παρέμειναν απομαγνητισμένα, όπως ακριβώς ήταν, όταν τα τοποθετήσαμε μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄.

ΦΑΣΗ ΙΙ: Στη Φάση ΙΙ της εκτέλεσης του πειράματός μας, τοποθετούμε τη μηχανή Wimshurst (με τους πλαστικούς σωλήνες C και C΄ εντός των οποίων βρίσκονται τα απομαγνητισμένα βελόνια) μέσα σε ένα αυτοκίνητο, το οποίο κινείται με ταχύτητα ν = 160 km/h, ως προς τη Γη.
Κατόπιν, επαναλαμβάνουμε τη Φάση Ι μέσα στο κινούμενο αυτοκίνητό μας. Δηλαδή επαναλαμβάνουμε (μέσα στο κινούμενο αυτοκίνητό μας) τις ίδιες ακριβώς ενέργειες (a) και (b) της Φάσης Ι που αναφέραμε παραπάνω.
Σημείωση: Στη Φάση ΙΙ της εκτέλεσης του πειράματός μας οι δίσκοι της μηχανής Wimshurst, είναι κάθετοι προς τη φορά κινήσεως του αυτοκινήτου.
Μετά λοιπόν από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, η Φάση ΙΙ της εκτέλεσης του πειράματος μας, έλαβε τέλος.
Στη συνέχεια βγάζουμε τα απομαγνητισμένα βελόνια που υπάρχουν μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄ και τα ελέγχουμε προκειμένου να διαπιστώσουμε εάν μαγνητίσθηκαν ή όχι, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο 2 του σχ. 2 που αναφέραμε παραπάνω.

Συμπέρασμα

Κατά τη διάρκεια της Φάσης ΙΙ της εκτέλεσης του πειράματός μας, το αποτέλεσμα που προέκυψε ήταν ότι, τα βελόνια μαγνητίσθηκαν.
Συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο 2 του σχ. 2 που αναφέραμε παραπάνω, ένας μεγάλος αριθμός βελονιών μαγνητίσθηκαν έλκοντας ένα μεγάλο αριθμό ρινισμάτων της «πούδρας σιδήρου», όπως φαίνεται στο σχ. 4.

σχ. 4

Ανακεφαλαίωση

Μετά λοιπόν από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, παρατηρούμε ότι, κατά την εκτέλεση του πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου τα απομαγνητισμένα βελόνια που υπάρχουν μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄ στη μεν Φάση Ι παραμένουν πάντοτε απομαγνητισμένα στη δε Φάση ΙΙ πάντοτε μαγνητίζονται!!! και για ένα παρατηρητή (Ο) που βρίσκεται μέσα στο κινούμενο αυτοκίνητο και για ενα ακίνητο παρατηρητή (Ο') που βρίσκεται έξω από το κινούμενο αυτοκίνητο.

Αντίθετα, ο Einstein (σύμφωνα με το δεύτερο αξίωμα της αξιωματικής θεμελίωσης της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας) ισχυρίζεται ότι, στη Φάση ΙΙ, ο μαγνητισμός των βελονιών, συμβαίνει μόνο για τον ακίνητο παρατηρητή (Ο') που βρίσκεται έξω από το κινούμενο αυτοκίνητο και (ο μαγνητισμός των βελονιών) δεν συμβαίνει ποτέ για τον παρατηρητή (Ο) που βρίσκεται μέσα στο κινούμενο αυτοκίνητο!!! Προφανώς, αυτό είναι το πολύ μεγάλο λάθος που κάνει ο Einstein!!!!

Τα αποτελέσματα του πειράματος

Κατά την εκτέλεση του πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου στη Φάση Ι τα βελόνια παραμένουν πάντοτε απομαγνητισμένα, φωτ. 8.

φωτ. 8

Αντίθετα στη Φάση ΙΙ τα βελόνια πάντοτε μαγνητίζονται!!!, φωτ.9.

φωτ. 9

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Με βάση τα αποτελέσματα της Φάσης Ι και της Φάσης ΙΙ που προέκυψαν κατά την εκτέλεση του πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου, αποδεικνύεται, ότι η αξιωματική θεμελιώση της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι λάθος.
Δηλαδή με απλά λόγια: «Όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς δεν είναι ισοδύναμα για όλους τους φυσικούς νόμους, όπως λανθασμένα ισχυρίζεται ο Einstein.
Τέλος, από τα αποτελέσματα που προέκυψαν κατά την εκτέλεση του πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου, αποδεικνύεται με αναμφισβήτητο τρόπο, ότι:

Η Θεωρία της Σχετικότητας είναι μία απολύτως λανθασμένη Θεωρία της Φυσικής.
Ο Αιθέρας (δηλ. η «σκοτεινή ύλη») υπάρχει μέσα στο σύμπαν (βλ. αναλυτικά στο site www.tsolkas.gr), και
Όλη η Φυσική που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, σε ένα πολύ μεγαλό βαθμό είναι μία πλάνη και δεν εκφράζει την φυσική πραγματικότητα.
Γι’ αυτό λοιπόν το λόγο η Φυσική που γνωρίζουμε σήμερα θα πρέπει να ξαναγραφεί πάλι από την αρχή επάνω σε νέες βάσεις, σύμφωνα με την αξιωματική θεμελίωση και τους νόμους της Ηλεκτροβαρυτικής Θεωρίας, όπως αυτά αναφέρονται αναλυτικά στο site, www.tsolkas.gr.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το πείραμα του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου εκτελέσθηκε (η Φάση ΙΙ) πέντε φορές στην παρακαμπτήρια Εθνική Οδού Αγρινίου (από τη θέση Κουβαρά προς τη θέση Κεφαλόβρυσο Αιτωλικού) με αυτοκίνητο το οποίο εκινείτο με ταχύτητα ν = 160 Km/h.
Το αποτέλεσμα που προέκυψε (και στις πέντε αυτές φορές!!!) ήταν ότι, τα απομαγνητισμένα βελόνια που τοποθετήθηκαν μέσα στους πλαστικούς σωλήνες C και C΄ (κατά τη Φάση ΙΙ) πάντοτε μαγνητίζονται!!!
Προφανώς, εάν το πείραμα του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου εκτελεσθεί με ηλεκτροστατικές μηχανές (Wimshurst, Van de Graff, κ.λπ.) μεγαλύτερης ισχύος και με μεγαλύτερες ταχύτητες π.χ. η Φάση ΙΙ να εκτελεσθεί επάνω σε αεροπλάνο, δορυφόρο, διαστημικό λεωφορείο, κ.λπ., τότε προφανώς θα έχουμε μεγαλύτερα ποσοτικά αποτελέσματα.

Σημείωση: Στα προηγούμενα, θεώρησα αναγκαίο να αναφέρω αναλυτικά και με λεπτομέρεια τα χρησιμοποιούμενα υλικά και τον τρόπο εκτέλεσης του πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου, προκειμένου ο οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος να μπορεί εύκολα να εκτελέσει το απλό και σημαντικό αυτό πείραμα Φυσικής.

ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ

Μετά λοιπόν από όλα αυτά που αναφέραμε στην εργασία μας αυτή, έχω να κάνω μία απλή ερώτηση.
Ερώτηση: Γιατί τα διάφορα Πανεπιστήμια, κ.λπ. δεν εκτελούν το απλό και σημαντικό αυτό πείραμα του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου το οποίο κοστίζει πολύ λίγα χρήματα (περίπου 300 δολάρια), προκειμένου να διαπιστώσουν και οι ίδιοι οι Καθηγητές Φυσικής των Πανεπιστημίων αυτών, ότι η Θεωρία της Σχετικότητας είναι πράγματι, μία απολύτως λανθασμένη Θεωρία Φυσικής;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τα αποτελέσματα της εκτέλεσης του πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου, έδειξαν με τον πιο κατηγορηματικό και αναμφισβήτητο τρόπο ότι, η Θεωρία της Σχετικότητας είναι μία εντελώς λανθασμένη Θεωρία Φυσικής.
Η Θεωρία της Σχετικότητας είναι μία πλάνη και τίποτα περισσότερο και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει την φυσική πραγματικότητα.
Γι’ αυτό λοιπόν το λόγο η Θεωρία της Σχετικότητας θα πρέπει «εδώ και τώρα» να παύσει να διδάσκεται στα Πανεπιστήμια κ.λπ., διότι απλούστατα (η Θεωρία της Σχετικότητας) είναι η μεγαλύτερη επιστημονική πλάνη που υπήρξε ποτέ στην Ιστορία της Φυσικής.
Τελειώνοντας λοιπόν την εργασία μας αυτή θα πρέπει να τονίσουμε, ότι:
Τα αποτελέσματα που προέκυψαν από την εκτέλεση του πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου, σηματοδοτούν και το οριστικό τέλος της Θεωρίας της Σχετικότητας.
Ευχαριστίες: Στο σημείο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον αδελφό μου Φώτη Τσόλκα για την βοήθεια που μου προσέφερε κατά την εκτέλεση του πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου.