ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
ΕΝΤΟΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Όπως είναι γνωστό, ο Einstein στο δεύτερο αξίωμα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας, ισχυρίζεται ότι:
«Όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς είναι ισοδύναμα για όλους τους νόμους της Φυσικής».
Αλλά, όπως είδαμε σε προηγούμενο link και συγκεκριμένα το «πείραμα του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου» (βλέπε, πείραμα – 21 στο www.tsolkas.gr) αποδεικνύεται πειραματικώς, ότι το δεύτερο αξίωμα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι λάθος.
Επίσης και με ένα άλλο πείραμα Φυσικής με το οποίο αποδεικνύεται πειραματικώς, ότι το δεύτερο αξίωμα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι λάθος, είναι το «πείραμα της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς» το οποίο θα αναλύσουμε αμέσως παρακάτω.
Το πείραμα αυτό (το «πείραμα της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς») είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πείραμα Φυσικής, κοστίζει πολύ λίγα χρήματα και μπορεί εύκολα να εκτελεσθεί από διάφορα Πανεπιστήμια, Ερευνητές Φυσικής, κ.λπ.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

1. Το θεωρητικό μέρος
Ας υποθέσουμε σχ. 1, ότι έχουμε μία πλατφόρμα P ακίνητη ως προς την επιφάνεια της Γης.

σχ. 1

Επάνω στη πλατφόρμα, Ρ τοποθετούμε δύο παράλληλους καθρέπτες M_o και Μ΄_ο, οι οποίοι έχουν μήκος ℓ και απέχουν μεταξύ τους απόσταση d. Οι καθρέφτες M_o και Μ΄_ο είναι κάθετοι ως προς την πλατφόρμα Ρ.
Μία φωτεινή πηγή L, εκπέμπει μία ακτίνα L₁ μονοχρωματικού φωτός. Η ακτίνα L₁ είναι παράλληλη ως προς τους καθρέπτες M_o και Μ΄_ο και ως προς την πλατφόρμα Ρ.
Με την βοήθεια ενός καθρέπτη Μ₁, εκτρέπουμε την φωτεινή ακτίνα L₁ κατά μία γωνία φ (π.χ. φ = 100^ο).
Στη συνέχεια, η ανακλώμενη από τον καθρέπτη Μ₁ ακτίνα L₁ ανακλάται διαδοχικά από τους παράλληλους καθρέπτες M_o και Μ΄_ο στα σημεία 1, 2, 3, ... n – 1, n με μία γωνία ω (ω < φ).
Φθάνοντας τώρα η ακτίνα L₁ στον καθρέπτη Μ₂ ανακλάται με μία γωνία ρ και προσπίπτει επάνω στον καθρέπτη Μ₃. Κατόπιν, η ακτίνα L₁ ανακλάται από τον καθρέπτη Μ₃ με μία γωνία σ και προσπίπτει επάνω στον καθρέπτη Μ₄. Στη συνέχεια, η ακτίνα L₁ ανακλάται από τον καθρέπτη Μ₄ με μία γωνία τ και προσπίπτει επάνω στον καθρέπτη Μ₅. Τέλος, η ακτίνα L₁ ανακλάται από τον καθρέπτη Μ₅ με μία γωνία θ και προσπίπτει τελικώς επάνω στην οθόνη S_o σε ένα σημείο Α αυτής.
Σημείωση: Προφανώς, όλοι οι καθρέπτες M_o, Μ΄_ο, Μ₁, Μ₂, Μ₃, Μ₄, Μ₅ καθώς και η οθόνη S_o, είναι κάθετοι ως προς την πλατφόρμα Ρ και σταθερά στερεωμένοι επάνω σε αυτή.
Ας υποθέσουμε τώρα, ότι μετακινούμε την πλατφόρμα P (μαζί με την φωτεινή πηγή L τους καθρέπτες M_o, Μ΄_ο, Μ₁, Μ₂, Μ₃, Μ₄, Μ₅ και την οθόνη S_o που είναι επάνω σε αυτή) με μία σταθερή ταχύτητα ν, ως προς την επιφάνεια της Γης.
Στη περίπτωση αυτή για ένα παρατηρητή (Ο), ο οποίος βρίσκεται επάνω στη πλατφόρμα Ρ θα συμβούν τα εξής:

1. Εάν, το δεύτερο αξίωμα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι ορθό (δηλαδή, ο Αιθέρας δεν υπάρχει μέσα στη Φύση), τότε η φωτεινή ακτίνα L₁ η οποία εκπέμπεται από την φωτεινή πηγή L θα πρέπει να προσπίπτει πάντοτε στο ίδιο ακριβώς σημείο Α επάνω στην οθόνη So, είτε η πλατφόρμα Ρ είναι ακίνητη (ν = 0) ως προς τη Γη, είτε η πλατφόρμα Ρ κινείται με μία σταθερή ταχύτητα ν > 0, ως προς τη Γη.
2. Αντίθετα τώρα, εάν υποθέσουμε ότι ο Αιθέρας υπάρχει μέσα στη Φύση, τότε για τον παρατηρητή (Ο) που βρίσκεται επάνω στην κινούμενη πλατφόρμα Ρ (η οποία κινείται με ταχύτητα ν > 0 ως προς τη Γη), η ακτίνα L₁ θα διαγράψει διαφορετική πορεία (πράσινο χρώμα) και τελικώς θα προσπέσει επάνω στην οθόνη S_o σε ένα άλλο σημείο Α΄, το οποίο θα απέχει από το σημείο Α απόσταση ΑΑ΄ = a όπου a≠0.
   Έτσι λοιπόν, το κρίσιμο ερώτημα που γεννιέται τώρα, είναι το εξής:
   Για τον παρατηρητή (Ο) που βρίσκεται επάνω στην κινούμενη πλατφόρμα Ρ (ν > 0), ποια από τις δύο παραπάνω περιπτώσεις θα συμβεί η περίπτωση (1) ή η περίπτωση (2);
   Την απάντηση στο παραπάνω αυτό βασικό ερώτημα, μας την δίδει η εκτέλεση του «πειράματος της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς» την οποία θα αναπτύξουμε αμέσως παρακάτω.

2. Η πειραματική συσκευή
Περιγραφή: Με βάση το σχ. 1 που αναφέραμε παραπάνω η πειραματική συσκευή που χρησιμοποιήθηκε κατά την εκτέλεση του «πειράματος της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς», έχει ως εξής:
Η φωτεινή πηγή L που χρησιμοποιήθηκε είναι ένα Laserpointer ισχύος 20 mW το οποίο εκπέμπει μονοχρωματικό πράσινο φως, μήκους κύματος λ=5,3 ^. 10^-7m .
Η εξερχόμενη δέσμη Laser από το στόμιο της φωτεινής πηγής L (του Laserpointer) είναι, κυκλικής διατομής διαμέτρου d_o = 3 mm, φωτ. 1.

φωτ. 1

Η πλατφόρμα Ρ αποτελείται από μία ξύλινη επιφάνεια διαστάσεων 150 cm x 42 cm x 1,2 cm, φωτ. 2.

φωτ. 2

Οι δύο παράλληλοι καθρέπτες M_o και Μ΄_ο είναι διαστάσεων 120 cm x 15 cm x 3 mm και απέχουν μεταξύ τους απόσταση d = 46 cm.
Ο καθρέπτης Μ₁ είναι διαστάσεων 10 cm x 10 cm x 3 mm.
Επίσης, οι καθρέπτες Μ₂, Μ₃, Μ₄, Μ₅ καθώς και η οθόνη S_o είναι διαστάσεων
12 cm x 14 cm x 3 mm.
Η φωτεινή πηγή L, τοποθετείται οριζόντια και παράλληλα ως προς τους καθρέπτες M_o και Μ΄_ο και σε ύψος h = 4 cm επάνω από την ξύλινη πλατφόρμα Ρ.
Επίσης, οι δύο παράλληλοι καθρέπτες M_o και Μ΄_ο συνδέονται μεταξύ τους με πέντε ζεύγη J από κυλινδρικούς κοχλιωτούς ράβδους σιδήρου, μήκους 50 cm.
Το κάθε ζεύγος J αποτελείται από μια κοχλιωτή ράβδο διαμέτρου d₁ = 5 mm και από μία κοχλιωτή ράβδο διαμέτρου D₁ = 10 mm.
Όλες οι κοχλιωτές ράβδοι, φέρουν στα δύο άκρα τους περικόχλια f με τα οποία, ρυθμίζεται η τέλεια παραλληλότητα των καθρεπτών M_o και Μ΄_ο.
Σημείωση: Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι, η φωτεινή πηγή L, οι καθρέπτες M_o, Μ΄_ο, Μ₁, Μ₂, Μ₃, Μ₄, Μ₅ καθώς και η οθόνη So, είναι σταθερά στερεωμένα και τελείως αμετακίνητα, επάνω στην ξύλινη πλατφόρμα Ρ.
Έτσι λοιπόν, η φωτεινή δέσμη L₁ προσπίπτει επάνω στον καθρέπτη Μ₁ και ανακλάται με μία γωνία φ, περίπου φ = 112^ο.
Κατόπιν η φωτεινή δέσμη L₁ ανακλάται διαδοχικώς σε (10) σημεία από τον καθρέπτη M_o και σε (9) σημεία από τον καθρέπτη Μ΄_ο, με μία γωνία ω, περίπου ω = 14^ο.
Στη συνέχεια η φωτεινή δέσμη L₁, ανακλάται από τους καθρέπτες Μ₂, Μ₃, Μ₄, Μ₅ και προσπίπτει τελικώς επάνω στην οθόνη S_o.
Έτσι λοιπόν, η συνολική διαδρομή L_o που διατρέχει η φωτεινή δέσμη L₁ από την φωτεινή πηγή L μέχρι την οθόνη S_o είναι περίπου, L_o = 9 m.

Αξιόλογη παρατήρηση

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε, ότι:
Επειδή:

1) Η εξερχόμενη φωτεινή δέσμη L₁ από την φωτεινή πηγή L (το Laserpointer), έχει κυκλική διατομή με διάμετρο d_o = 3 mm (δηλαδή, δεν είναι μία αδιάστατη ευθεία γραμμή).
2) Το πάχος των καθρεπτών M_o, Μ΄_ο, Μ₁, Μ₂, Μ₃, Μ₄, Μ₅ είναι μικρό (3 mm) και οι επιφάνειες των καθρεπτών δεν είναι τελείως επίπεδες, και
3) Η φωτεινή δέσμη L₁ (όπως αναφέραμε παραπάνω) διατρέχει από την φωτεινή πηγή L μέχρι την οθόνη So μία σχετικά μεγάλη απόσταση L_o = 9 m, αυτό έχει ως αποτέλεσμα:
Η φωτεινή δέσμη L₁, όταν προσπίπτει επάνω στην οθόνη S_o δεν σχηματίζει μία φωτεινή κοκίδα (σημείο) αλλά αντίθετα, επάνω στην οθόνη S_o σχηματίζεται μία εικόνα Ι_ο με ακανόνιστο σχήμα, φωτ. 3.
Η εικόνα αυτή Ιο στο εσωτερικό της, αποτελείται από φωτεινούς και σκοτεινούς κροσσούς.
Οι φωτεινοί και σκοτεινοί αυτοί κροσσοί, έχουν διάφορα σχήματα (γραμμές, κοκίδες, κ.λπ.) και έχουν διάφορα μεγέθη, φωτ. 3.

φωτ. 3

Σημείωση: Εάν, σε πολύ μικρή απόσταση από τον καθρέπτη Μ₅ τοποθετήσουμε έναν αμφίκυρτο φακό διαμέτρου D = 6 cm τότε, επάνω στην οθόνη S_o σχηματίζονται πολύ ωραίοι και ευμεγέθεις, ομόκεντροι κυκλικοί φωτεινοί και σκοτεινοί κροσσοί με τους οποίους μπορούμε να κάνουμε, διάφορες σημαντικές παρατηρήσεις κατά την εκτέλεση του πειράματός μας.
Μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω την πλατφόρμα Ρ (επάνω στην οποία βρίσκονται σταθερά στερεωμένα η φωτεινή πηγή L, οι καθρέπτες M_o, Μ΄_ο, Μ₁, Μ₂, Μ₃, Μ₄, Μ₅ και η οθόνη S_o) την τοποθετούμε σταθερά, επάνω σε μία ξύλινη βάση Β₁ διαστάσεων 160 cm x 60 cm x 3 cm η οποία αποτελείται από ξύλο Novopan, φωτ. 2.
Επίσης, μεταξύ της πλατφόρμας Ρ και της βάσης Β₁ παρεμβάλλονται εγκαρσίως και σε ίσες αποστάσεις (4) ξύλινα στηρίγματα a₁, a₂, a₃, a₄ διαστάσεων 40 cm x 5 cm x 2 cm, τα οποία είναι σταθερά συνδεδεμένα με την πλατφόρμα Ρ και τη βάση Β₁.
Σημείωση: Για μεγαλύτερη σταθερότητα και ακαμψία της πειραματικής συσκευής η βάση Β₁ ενισχύεται περιμετρικώς α) Κατά μήκος με δύο ενισχυμένες πλάκες αλουμινίου G₁ και G₂, μήκους 160 cm και πλάτους 9 cm και β) κατά πλάτος με δύο πλάκες σιδήρου G₃ και G₄ διαστάσεων 25 cm x 7 cm x 2 mm.
Έτσι λοιπόν (μετά από αυτά, που αναφέραμε παραπάνω), η πλατφόρμα Ρ και η βάση Β₁ είναι σταθερά συνδεδεμένες μεταξύ τους και αποτελούν και οι δύο μαζί ένα ενιαίο σώμα με πάρα πολύ μεγάλη σταθερότητα και ακαμψία. Η πλατφόρμα Ρ μαζί με την βάση Β₁, αποτελούν την πειραματική συσκευή, φωτ. 2.

Η βάση στήριξης της πειραματικής συσκευής
Η βάση επάνω στην οποία τοποθετείται (στηρίζεται) η πειραματική συσκευή φωτ. 2 αποτελείται από τα εξής μέρη, φωτ. 4:

φωτ. 4

1) Από μία ξύλινη επιφάνεια Β₂ διαστάσεων 160 cm x 60 cm x 16 mm, η οποία αποτελείται από ξύλο MDF, μεγάλης σταθερότητας και ακαμψίας.
2) Επάνω από την επιφάνεια Β₂ τοποθετείται ένα στρώμα Β₃ αερο – φυσαλίδων (air – foil), το οποίο αποτελείται από μία πλαστική επιφάνεια, διαστάσεων 160 cm x 60 cm x 2 cm.
3) Επάνω από το στρώμα Β₃ των αερο – φυσαλίδων, τοποθετείται ένα στρώμα Β₄, το οποίο αποτελείται από ένα αφρώδες πλαστικό υλικό (afrolex), με διαστάσεις 160 cm x 60 cm x 5 cm.
4) Επίσης, περιμετρικώς του ξύλου MDF (B₂) στερεώνουμε σταθερά, (6) σιδερένιες ορθές γωνίες Η, διαστάσεων 10 cm x 10 cm και πάχους 2 mm.

Σκοπός των (6) αυτών γωνιών Η, είναι να αποφεύγονται οι οριζόντιες μετακινήσεις της πειραματικής συσκευής φωτ. 2 καθώς και των επιφανειών Β₂, Β₃ και Β₄ της βάσης στήριξης αυτής.

Έτσι λοιπόν, μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, τοποθετούμε την πειραματική συσκευή φωτ. 2 επάνω στο στρώμα Β₄ του afrolex της βάσης στήριξης της πειραματικής συσκευής, φωτ. 4.

Με τον τρόπο αυτό, η πειραματική συσκευή φωτ. 2, «επιπλέει» ελεύθερα επάνω στο στρώμα Β₄ του afrolex της βάσης στήριξης της πειραματικής συσκευής φωτ. 4, με αποτέλεσμα (η πειραματική συσκευή) να μην υφίσταται καθόλου κραδασμούς.

5) Επειδή (όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω) το πείραμά μας εκτελείται μέσα σε κινούμενο όχημα (αυτοκίνητο), μεταξύ των σημείων στήριξης του αυτοκινήτου και του ξύλου MDF (Β₂) υπάρχουν δύο «μαξιλάρια» Β₅, αποτελούμενα από air – foil, διαστάσεων 50 cm x 30 cm x 3 cm.

Τέλος, μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω στη φωτ. 5, βλέπουμε την πειραματική συσκευή σε πλήρη μορφή (πειραματική συσκευή, φωτ. 2 + βάση στήριξης της πειραματικής συσκευής, φωτ. 4), όπως χρησιμοποιήθηκε κατά την εκτέλεση του πειράματός μας.

φωτ. 5

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ

Το «πείραμα της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς», εκτελέσθηκε τη νύχτα σε δυο φάσεις, ως εξής:
ΦΑΣΗ Ι: Ας υποθέσουμε ότι, έχουμε ένα αδρανειακό σύστημα αναφοράς π.χ. ένα αυτοκίνητο S.
Τοποθετούμε ολόκληρη την πειραματική συσκευή φωτ. 5 μέσα στο αυτοκίνητο S, το οποίο είναι ακίνητο ως προς τη Γη (ν = 0). Η πειραματική συσκευή τοποθετείται οριζόντια και οι παράλληλοι καθρέπτες M_o και Μ΄_ο, είναι επίσης παράλληλοι ως προς την κατεύθυνση κινήσεως του αυτοκινήτου S. Κατόπιν από τη φωτεινή πηγή L (το Laserpointer), εκπέμπουμε μία φωτεινή δέσμη L₁. Η δέσμη L₁ έχει φορά αντίθετη με την φορά κινήσεως του αυτοκινήτου S. Όπως αναφέραμε στα προηγούμενα η φωτεινή δέσμη L₁ μετά από τις διαδοχικές ανακλάσεις στους καθρέπτες Μ₁, M_o, Μ΄_ο, Μ₂, Μ₃, Μ₄, Μ₅ (10 ανακλάσεις στον καθρέπτη Μ_ο και 9 ανακλάσεις στο καθρέπτη Μ΄_ο), προσπίπτει τελικώς επάνω στην οθόνη S_o σχηματίζοντας μία εικόνα Ι₁ κροσσών, παρόμοια, με την εικόνα Ι_ο κροσσών της φωτ. 3.
Όταν λοιπόν το αυτοκίνητο S είναι ακίνητο ως προς τη Γη (ν = 0), τότε η εικόνα Ι₁ των κροσσών την οποία παρατηρεί ο παρατηρητής (Ο) που βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο S, παραμένει πάντοτε σταθερή κατά τη διάρκεια του χρόνου.

ΦΑΣΗ ΙΙ: Κινούμε τώρα το αυτοκίνητο S με μία σταθερή ταχύτητα ν = 160 Km/h, ως προς τη Γη.
Κατόπιν από τη φωτεινή πηγή L (το Laserpointer), εκπέμπουμε μία φωτεινή δέσμη L₁.
Η φωτεινή δέσμη L₁ μετά από τις διαδοχικές ανακλάσεις στους καθρέπτες , M_o, Μ΄_ο, Μ₂, Μ₃, Μ₄, Μ₅ (10 ανακλάσεις στον καθρέπτη Μ_ο και 9 ανακλάσεις στον καθρέπτη Μ΄_ο), προσπίπτει τελικώς επάνω στην οθόνη S_o, σχηματίζοντας μία εικόνα Ι₂ κροσσών, παρόμοια με την εικόνα Ι_ο των κροσσών της φωτ. 3.
Έτσι λοιπόν, κατά την εκτέλεση του πειράματος, ο παρατηρητής (Ο) που βρίσκεται μέσα στο κινούμενο αυτοκίνητο S (Φάση ΙΙ) παρατηρεί ότι, η εικόνα Ι₂ των κροσσών, είναι διαφορετική από την εικόνα Ι₁ των κροσσών, όταν το αυτοκίνητο S ήταν ακίνητο ως προς τη Γη (Φάση Ι).
Συγκεκριμένα, το εσωτερικό μέρος της εικόνας Ι₂, έχει διαφορετική μορφή από το εσωτερικό μέρος της εικόνας Ι₁ .

Έτσι λοιπόν, (για τον παρατηρητή (Ο) που βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο S), όσες φορές εκτελέσθηκε το πείραμα (έγιναν περισσότερες από 20 παρατηρήσεις), επί της οθόνης S_ο η εικόνα Ι₁ των κροσσών που σχημάτιζε η φωτεινή δέσμη L₁ κατά την Φάση Ι (ν = 0), ήταν πάντοτε διαφορετική από την εικόνα Ι₂ των κροσσών που σχημάτιζε η φωτεινή δέσμη L₁ κατά την Φάση ΙΙ (ν > 0).
Με βάση λοιπόν, τα αποτελέσματα των παρατηρήσεων που έγιναν κατά την εκτέλεση του πειράματος, προκύπτει το παρακάτω βασικό συμπέρασμα.

Το παραπάνω συμπέρασμα, είναι πολύ μεγάλης σημασίας για τη Φυσική και είναι εντελώς αντίθετο με το δεύτερο αξίωμα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας, διότι:
Σύμφωνα με το δεύτερο αξίωμα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας (για τον παρατηρητή (Ο) που βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο S) η εικόνα Ι₁ των κροσσών της Φάσης Ι (ν = 0) και η εικόνα Ι₂ των κροσσών της Φάσης ΙΙ (ν > 0) θα έπρεπε να είναι ακριβώς οι ίδιες και να μην διαφέρουν καθόλου μεταξύ τους.
Αλλά όμως, οι παρατηρήσεις οι οποίες έγιναν κατά την εκτέλεση του πειράματος έδειξαν ότι, η εικόνα Ι₁ των κροσσών της Φάσης Ι (ν = 0) και η εικόνα Ι₂ των κροσσών της Φάσης ΙΙ (ν > 0) δεν είναι ποτέ ίδιες και διαφέρουν πάντοτε μεταξύ τους.
Συνεπώς, μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω και με βάση τα αποτελέσματα της εκτέλεσης του πειράματος μας της Φάσης Ι (ν = 0) και της Φάσης ΙΙ (ν > 0), αποδεικνύεται πειραματικώς, ότι το δεύτερο αξίωμα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι απολύτως λανθασμένο.
Επομένως τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς δεν είναι ποτέ ισοδύναμα για όλους τους φυσικούς νόμους, όπως λανθασμένα ισχυρίζεται ο Einstein στην αξιωματική θεμελίωση της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας.
Προφανώς, οι συνέπειες των αποτελεσμάτων του «πειράματος της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς» είναι, τεράστιες για τη σύγχρονη Φυσική, διότι:
Με βάση τα αποτελέσματα του «πειράματος της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς», προκύπτει ότι, ο Αιθέρας (σαν μέσο διάδοσης του φωτός) υπάρχει μέσα στη Φύση (βλέπε, το «Νέο Αιθερικό Μοντέλο»), όπως αυτό περιγράφεται αναλυτικά στο site, www.tsolkas.gr

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Όπως είναι γνωστό, η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας είναι θεμελιωμένη στα παρακάτω δύο αξιώματα:
Αξίωμα Ι:     Η ταχύτητα c του φωτός είναι η ίδια για όλους τους παρατηρητές.
Αξίωμα ΙΙ:   Όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς είναι ισοδύναμα για
                     όλους τους φυσικούς νόμους.

Τα παραπάνω δύο αξιώματα είναι ισοδύναμα μεταξύ τους, με την έννοια ότι:
Όταν ισχύει το αξίωμα Ι, τότε υποχρεωτικά θα ισχύει και το αξίωμα ΙΙ και αντιστρόφως, όταν ισχύει το αξίωμα ΙΙ, τότε υποχρεωτικά θα ισχύει και το αξίωμα Ι.
Αλλά όμως (όπως αναφέραμε στα προηγούμενα) με βάση τα αποτελέσματα της εκτέλεσης του «πειράματος της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς», αποδείχθηκε πειραματικώς, ότι το αξώιμα ΙΙ της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας δεν ισχύει μέσα στη Φύση. Συνεπώς, αφού δεν ισχύει το αξίωμα ΙΙ δεν θα ισχύει και το αξίωμα Ι.
Άρα λοιπόν, η ταχύτητα c του φωτός δεν είναι ποτέ η ίδια για όλους τους παρατηρητές, όπως λανθασμένα ισχυρίζεται ο Einstein, σύμφωνα με το αξίωμα Ι της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας.
Συνεπώς και τα δύο αξιώματα (το Αξίωμα Ι και το Αξίωμα ΙΙ) της αξιωματικής θεμελίωσης της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας είναι απολύτως λανθασμένα.
Σημείωση: Προφανώς, το ίδιο συμπέρασμα προκύπτει (δηλαδή, ότι και τα δύο αξιώματα, το Αξίωμα Ι και το Αξίωμα ΙΙ είναι λάθος) και από την εκτέλεση του «πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου» (βλέπε, πείραμα – 21, στο www.tsolkas.gr).

ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Μετά από όλα αυτά που αναφέραμε στα προηγούμενα, προκύπτει ότι:
Α. Με βάση τα αποτελέσματα της εκτέλεσης:

1. Του «πειράματος της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς», που αναφέραμε παραπάνω, και
2. Του «πειράματος του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου» (βλέπε, πείραμα – 21 στο www.tsolkas.gr),

αποδεικνύεται πειραματικώς, ότι:
Ολόκληρη η αξιωματική θεμελίωση της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας (Αξίωμα Ι και Αξίωμα ΙΙ) είναι λανθασμένη και συνεπώς ο Αιθέρας υπάρχει μέσα στη Φύση (βλέπε, το «Νέο Αιθερικό Μοντέλο» στο www.tsolkas.gr).
Συνεπώς, η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας είναι μία λανθασμένη Θεωρία της Φυσικής.
Β. Επίσης, επειδή το πραγματικό αίτιο της μετακίνησης του περιηλίου του πλανήτη Ερμή (και των άλλων πλανητών) δεν είναι η καμπύλωση του χωρο – χρονου γύρω από τον Ήλιο (όπως λανθασμένα ισχυρίζεται ο Einstein στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας) αλλά το πραγματικό αίτιο της μετακίνησης αυτής, είναι η περιστροφή του Ήλιου γύρω από το κέντρο μάζας του Ηλιακού μας συστήματος (βλέπε, «Η μετακίνηση του περιηλίου του πλανήτη Ερμή», στο www.tsolkas.gr) αυτό σημαίνει, ότι:
Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας είναι και αυτή επίσης μία λανθασμένη θεωρία της Φυσικής.

Συνεπώς, με βάση αυτά που αναφέραμε παραπάνω ((Α) και (Β)), αποδεικνύεται με αναμφισβήτητο τρόπο ότι, ολόκληρη η Θεωρία της Σχετικότητας (Ειδική και Γενική) είναι, μία απολύτως λανθασμένη Θεωρία της Φυσικής.
Τα παραπάνω (Α) και (Β), σηματοδοτούν οριστικά και αμετάκλητα το τέλος της Θεωρίας της Σχετικότητας (Ειδικής και Γενικής).
Στην ουσία, η Θεωρία της Σχετικότητας, είναι μία ψευδο – φυσική, η οποία σε καμία απολύτως περίπτωση δεν εκφράζει την φυσική πραγματικότητα.

ΣΧΟΛΙΟ

Γιατί τα δύο αυτά σημαντικά πειράματα Φυσικής, ήτοι:
1. Το «πείραμα της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς», που αναπτύξαμε παραπάνω, και
2. Το «πείραμα του κινούμενου ηλεκτρικού φορτίου» (βλέπε, πείραμα – 21 στο www.tsolkas.gr),
(τα οποία είναι απλά στην εκτέλεση τους και κοστίζουν πολύ λίγα χρήματα) δεν εκτελούνται από διάφορα Πανεπιστήμια κ.λπ., προκειμένου να αποδειχθεί με αναμφισβήτητο τρόπο, ότι η Θεωρία της Σχετικότητας είναι μία απολύτως λανθασμένη Θεωρία της Φυσικής;
Μήπως υπάρχει κάποια σκοπιμότητα και δεν εκτελούνται τα παραπάνω δύο αυτά σημαντικά πειράματα Φυσικής;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παραπάνω «πείραμα της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς», εκτελέσθηκε επί πέντε νύχτες στην παρακαμπτήρια Εθνική Οδό Αγρινίου από τη θέση «Κουβαράς» προς την θέση Κεφαλόβρυσο Αιτωλικού και αντιθέτως, με αυτοκίνητο το οποίο εκινείτο με ταχύτητα ν = 160 Km/h.
Ευχαριστίες: Τελειώνοντας την εργασία μου αυτή, θέλω να ευχαριστήσω τον αδελφό μου Φώτη Τσόλκα για την βοήθεια που μου προσέφερε κατά την εκτέλεση του «πειράματος της διάδοσης του φωτός εντός αδρανειακού συστήματος αναφοράς».
Επίσης για το φωτογραφικό μέρος της εργασίας μου αυτής, θέλω να ευχαριστήσω τα εργαστήρια φωτογραφίας της Technofilm των φίλων Κώστα και Άννας Συνετοπούλου στο Αγρίνιο.

Copyright 2010: Christos A. Tsolkas                            Αγρίνιο, 6 Απριλίου 2010

©  Copyright 2001 Tsolkas Christos.  Web design by Wirenet Communications