Η ΗΛΕΚΤΡΟΒΑΡΥΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ
ΜΕΡΟΣ V
Α. ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ

ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ

Σύμφωνα με την Ηλεκτροβαρυτική Θεωρία (EGT), ισχύουν οι παρακάτω παραδοχές:

1. Τα υλιόνια, ήτοι τα θετικά ηλεκτρίνια +q⁰, τα αρνητικά ηλεκτρίνια -q⁰ και τα γκραβιτόνια m⁰, θεωρούνται, ως συμπαγείς σφαίρες (σφαιρίδια) της ίδιας ακτίνας r₀.
2. Σε κάθε στοιχειώδες σωματίδιο τα υλιόνια, εφάπτονται όλα μεταξύ τους, δηλαδή βρίσκονται σε επαφή (ηλεκτροβαρυτική επαφή), και κινούνται συνεχώς καταλαμβάνοντας τον ελάχιστο χώρο (όγκο). Συνεπώς, όλα τα στοιχειώδη σωματίδια τα θεωρούμε ότι, είναι σφαιρικού σχήματος (σφαίρες).
Σε κάθε στοιχειώδες σωματίδιο, η τριβή μεταξύ των υλιονίων που το αποτελούν, θεωρείται μηδέν.
3. Τα υλιόνια τα οποία συγκροτούν τα στοιχειώδη σωματίδια ονομάζονται, δεσμευμένα υλιόνια.
Αντίθετα, τα ελεύθερα υλιόνια, όπως είναι π.χ. τα θετικά +q⁰ και αρνητικά -q⁰ ηλεκτρίνια του Αιθέρα θα τα ονομάζουμε, ελεύθερα υλιόνια.
Οι κρούσεις μεταξύ των ελεύθερων υλιονίων, θεωρούνται απόλυτα ελαστικές.

Η ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΝ ΣΩΜΑΤΙΔΙΩΝ

1. Το ηλεκτρόνιο.

Το ηλεκτρόνιο σχ. 1, αποτελείται από ένα μόνο αρνητικό ηλεκτρίνιο -q⁰ και από ένα αριθμό  G_e- γκραβιτονίων m⁰, γύρω από αυτό.
Το αρνητικό ηλεκτρίνιο -q⁰ θα το ονομάζουμε, πυρήνα του ηλεκτρονίου.
Όπως είναι γνωστό, το αρνητικό ηλεκτρίνιο -q⁰ (δηλαδή, ο πυρήνας του ηλεκτρονίου), έλκει με ηλεκτροβαρυτικές δυνάμεις τα γκραβιτόνια που υπάρχουν γύρω από αυτό, με αποτέλεσμα το ηλεκτρόνιο να διατηρείται σταθερό.

σχ. 1

2. Το ποζιτρόνιο

Ακριβώς τα ίδια που αναφέραμε παραπάνω για το ηλεκτρόνιο, ισχύουν και για το ποζιτρόνιο, με τη διαφορά ότι, ο πυρήνας του ποζιτρονίου, είναι ένα θετικό ηλεκτρίνιο +q⁰, ο οποίος περιβάλλεται από έναν αριθμό G_e+ γκραβιτονίων, σχ. 2. Το ηλεκτρόνιο και το ποζιτρόνιο, αποτελούνται από τον ίδιο αριθμό γκραβιτονίων, (G_e-= G_e+),

σχ. 2

3. Το πρωτόνιο

Όπως είναι γνωστό, η μάζα m_p του πρωτονίου, είναι περίπου 1.835 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα m_e του ηλεκτρονίου. Συνεπώς, επειδή η μάζα του ηλεκτρονίου είναι ίση με τη μάζα του ποζιτρονίου, (σύμφωνα με την Η.Β.Θ.), το πρωτόνιο αποτελείται από 917 ηλεκτρόνια και από 918 ποζιτρόνια, σχ. 3.
Προφανώς, το ένα επί πλέον ποζιτρόνιο (ήτοι, 918 – 917 = 1), είναι αυτό που προσδίδει το θετικό ηλεκτρικό φορτίο του πρωτονίου. Το ποζιτρόνιο αυτό θα το ονομάζουμε, πυρήνα του πρωτονίου.
Επίσης, τα 1.835 ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια, τα οποία αποτελούν το πρωτόνιο θα τα ονομάζουμε, δεσμευμένα ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια του πρωτονίου.

σχ. 3

4. Το αντιπρωτόνιο

Ακριβώς τα ίδια που αναφέραμε παραπάνω για το πρωτόνιο, ισχύουν και για το αντιπρωτόνιο, με τη διαφορά ότι, το αντιπρωτόνιο αποτελείται από 917 δεσμευμένα ποζιτρόνια και από 918 δεσμευμένα ηλεκτρόνια και ο πυρήνας του είναι ένα δεσμευμένο ηλεκτρόνιο, σχ. 4.

σχ. 4 

5. Το νετρόνιο

Ακριβώς τα ίδια που αναφέραμε παραπάνω για το πρωτόνιο, ισχύουν και για το νετρόνιο, με τη διαφορά ότι, το νετρόνιο αποτελείται από 918 δεσμευμένα ηλεκτρόνια και από 918 δεσμευμένα ποζιτρόνια, με αποτέλεσμα το νετρόνιο να είναι ηλεκτρικώς ουδέτερο, σχ. 5.
Προφανώς, το νετρόνιο δεν έχει πυρήνα, (ο οποίος να είναι ένα δεσμευμένο ηλεκτρόνιο ή ποζιτρόνιο), όπως π.χ. έχει το αντιπρωτόνιο και το πρωτόνιο.

σχ. 5

6. Το αντινετρόνιο

Το αντινετρόνιο είναι το ίδιο το νετρόνιο και η ονομασία του προκύπτει, από την πυρηνική αντίδραση, στην οποία λαμβάνει μέρος.
Συνεπώς για το αντινετρόνιο, ισχύουν ακριβώς τα ίδια με αυτά που αναφέραμε και για το νετρόνιο.

7. Το νετρίνιο

Τα νετρίνια, χωρίζονται σε δυο κατηγορίες:
α. Τα βαρυτικά νετρίνα και
β. Τα ηλεκτρικά νετρίνα

Τα βαρυτικά νετρίνα σχ. 6 αποτελούνται από ένα, δυο, τρία, κλπ γκραβιτόνια, ενωμένα μεταξύ τους με βαρυτικές δυνάμεις και ονομάζονται αντίστοιχα, απλά, διπλά, τριπλά κλπ βαρυτικά νετρίνα.
Τα διπλά, τριπλά, κλπ βαρυτικά νετρίνα, είναι πάρα πολύ ασταθή στοιχειώδη σωματίδια.

σχ. 6

Τα ηλεκτρικά νετρίνα, σχ. 7 αποτελούνται από ένα θετικό και ένα αρνητικό ηλεκτρίνιο, ενωμένα υπό μορφή ζεύγους και έλκονται μεταξύ τους με ηλεκτρικές δυνάμεις. Ένα ηλεκτρικό νετρίνο, αποτελείται από το παραπάνω αυτό ζεύγος του θετικού και αρνητικού ηλεκτρινίου και από κανένα γκραβιτόνιο.

σχ. 7

8. Το αντινετρίνο

Το αντινετρίνο είναι το ίδιο το νετρίνο και η ονομασία του προκύπτει από την πυρηνική αντίδραση στην οποία λαμβάνει μέρος.
Συνεπώς, για το αντινετρίνο, ισχύουν ακριβώς τα ίδια, που αναφέραμε παραπάνω και για το νετρίνο.

Συμπέρασμα

Τα στοιχειώδη σωματίδια, αποτελούνται από υλιόνια (ήτοι, από θετικά ηλεκτρίνια +q⁰, αρνητικά ηλεκτρίνια -q⁰ και γκραβιτόνια m⁰), τα οποία βρίσκονται μεταξύ τους σε ηλεκτροβαρυτική επαφή. Η δομή των στοιχειωδών σωματιδίων, είναι αυτή που αναφέραμε παραπάνω.
Συνεπώς, τα quarks, χορδές, υπερχορδές κλπ που δέχεται η σύγχρονη Φυσική δεν υπάρχουν μέσα στη Φύση. Όλα αυτά είναι «νοητικά κατασκευάσματα», τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως σχέση, με τη φυσική πραγματικότητα.

ΥΛΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΥΛΗ

Όπως αναφέραμε στα προηγούμενα (βλέπε, Η Ηλεκτροβαρυτική Θεωρία Ι), το σύμπαν αποτελείται από ύλη της οποίας τα θεμελιώδη σωματίδια, είναι το θετικό ηλεκτρίνιο +q⁰, το αρνητικό ηλεκτρίνιο -q⁰ και το γκραβιτόνιο m⁰.
Με τα τρία αυτά θεμελιώδη σωματίδια (+q⁰,-q⁰,m⁰) συγκροτούνται τα στοιχειώδη σωματίδια, τα άτομα, τα μόρια, οι χημικές ενώσεις και κατά συνέπεια όλα τα σώματα που υπάρχουν μέσα στο σύμπαν (πλανήτες, Ήλιος, λευκοί νάνοι, μελανές οπές, κλπ).
Η αντιύλη δεν είναι τίποτα άλλο, παρά τα γνωστά σωματίδια της ύλης με αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο, όπως π.χ. ηλεκτρόνιο – ποζιτρόνιο, πρωτόνιο – αντιπρωτόνιο, κλπ, τα οποία κακώς ονομάζουμε αντιύλη. Ο όρος «αντιύλη» από φυσικής άποψης, είναι απολύτως λανθασμένος.
Συνεπώς, σύμφωνα με την αξιωματική θεμελίωση της Η.Β.Θ. και μετά από αυτά που αναφέραμε στα προηγούμενα, αντιύλη δεν υπάρχει μέσα στο σύμπαν, με την έννοια ότι, γι’ αυτή ισχύουν αντίθετοι φυσικοί νόμοι (από αυτούς που σήμερα γνωρίζουμε) ή έχουμε αντίθετα φυσικά μεγέθη, όπως π.χ. αντιμάζα, αντιενέργεια, αντιηλεκτρισμός, αντιβαρύτητα, αντιμαγνητισμός, κλπ.
Όλα αυτά τα παραπάνω δεν υπάρχουν μέσα στη Φύση.
Στη Φύση, υπάρχει μόνο ύλη όπως αυτή αναφέρεται στην αξιωματική θεμελίωση της Η.Β.Θ.

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΟ, ΠΟΖΙΤΡΟΝΙΟ ΚΑΙ ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΝ ΣΩΜΑΤΙΔΙΩΝ

Σύμφωνα με την Η.Β.Θ., ο ρόλος του ηλεκτρονίου και του ποζιτρονίου είναι βασικής σημασίας για τη δομή των στοιχειωδών σωματιδίων.
Όπως αναφέραμε στα προηγούμενα για τη δομή των στοιχειωδών σωματιδίων, παρατηρούμε ότι, όλα τα στοιχειώδη σωματίδια π.χ. πρωτόνιο, αντιπρωτόνιο, νετρόνιο, κ.λ.π. (εκτός των νετρίνων), αποτελούνται από δεσμευμένα ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια. Συνεπώς, σύμφωνα με την Η.Β.Θ., το ηλεκτρόνιο και το ποζιτρόνιο είναι οι «δομικοί λίθοι» όλων των στοιχειωδών σωματιδίων (εκτός βέβαια των νετρίνων).
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι, όλα ανεξαιρέτως τα στοιχειώδη σωματίδια (εκτός των νετρίνων) τα οποία υπάρχουν στη Φύση και δημιουργούνται με φυσικό τρόπο (π.χ. κοσμική ακτινοβολία, κ.λ.π.) ή δημιουργούνται με τεχνητό τρόπο (π.χ. μέσα στους επιταχυντές), είτε είναι σταθερά (π.χ. πρωτόνιο, αντιπρωτόνιο, κ.λ.π.), είτε είναι ασταθή (π.χ. μεσόνια, πιόνια, κ.λ.π.), αποτελούνται από δεσμευμένα ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια.
Συνεπώς, στη περίπτωση αυτή η Η.Β.Θ., είναι πλήρως αντίθετη με τη σύγχρονη Φυσική, η οποία ως γνωστό δέχεται ότι, π.χ. τα quarks, οι χορδές κ.λ.π., είναι υποατομικά σωματίδια, από τα οποία αποτελούνται τα στοιχειώδη σωματίδια, τα οποία υπάρχουν μέσα στη Φύση.
Όλα αυτά που ισχυρίζεται η σύγχρονη Φυσική, είναι εντελώς λάθος και εκτός πραγματικότητας, όπως αναφέραμε παραπάνω.
Μετά από αυτά καταλήγουμε στο βασικό συμπέρασμα, ότι:

Συμπέρασμα

1. Το ηλεκτρόνιο και το ποζιτρόνιο, είναι οι «δομικοί λίθοι», όλων των στοιχειωδών σωματιδίων (εκτός των νετρίνων), τα οποία υπάρχουν μέσα στη Φύση και δημιουργούνται με φυσικό ή τεχνητό τρόπο.
2. Τα quarks, οι χορδές, κ.λ.π. σε καμία περίπτωση δεν είναι οι «δομικοί λίθοι» των στοιχειωδών σωματιδίων, όπως λανθασμένα ισχυρίζεται ή σύγχρονη Φυσική. Τα quarks, οι χορδές, κ.λ.π. δεν υπάρχουν μέσα στη Φύση.

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΥΛΙΟΝΙΩΝ

Η «αρχή της διατήρησης του αριθμού των υλιονίων» είναι μία πολύ βασική αρχή της Φυσικής, η οποία ισχύει για όλα τα φυσικά φαινόμενα του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου.
Η αρχή αυτή έχει ως εξής:

Η «αρχή της διατήρησης του αριθμού των υλιονίων»:

Μέσα στο σύμπαν, ο αριθμός Ν₁ των θετικών ηλεκτρινίων +q⁰ , ο αριθμός Ν₂ των αρνητικών ηλεκτρινίων -q⁰ και ο αριθμός Ν₃ των γκραβιτονίων m⁰, παραμένουν αντιστοίχως, πάντοτε σταθεροί κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, και είναι ανεξάρτητοι του χρόνου.

Έτσι σύμφωνα με την παραπάνω αρχή, ένα υλιόνιο δεν μετατρέπεται ποτέ, σε ένα άλλο υλιόνιο ή σε ενέργεια.
Συνεπώς, ο συνολικός αριθμός Ν όλων των υλιονίων του σύμπαντος, ήτοι:

από την αρχή της δημιουργίας του σύμπαντος, μέχρι σήμερα παραμένει πάντοτε σταθερός.

ΥΛΗ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

1. ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

ΝΟΜΟΣ: Σε ένα κλειστό σύστημα, ο συνολικός αριθμός των υλιονίων των σωμάτων (ή σωματιδίων) πριν από μια αντίδραση ή φυσική μεταβολή, είναι πάντοτε ίσος, με το συνολικό αριθμό των υλιονίων των σωμάτων (ή των σωματιδίων), τα οποία προέκυψαν μετά την αντίδραση ή τη φυσική αυτή μεταβολή.
Το νόμο αυτό θα τον ονομάζουμε, νόμο της «διατήρησης του αριθμού των υλιονίων». Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τον παραπάνω νόμο π.χ. σε μία πυρηνική αντίδραση (σχάση, σύντηξη κ.λ.π.) το παρατηρούμενο έλλειμμα μάζας Δm, δεν μετατράπηκε ποτέ σε ισοδύναμη ενέργεια Ε, σύμφωνα με το νόμο:

όπως λανθασμένα, ισχυρίζεται η Θεωρία της Σχετικότητας. Διότι, σύμφωνα με την Η.Β.Θ., το παρατηρούμενο αυτό έλλειμμα μάζας Δm, οφείλεται σε ένα αριθμό γκραβιτονίων των σωματιδίων (πριν την αντίδραση) τα οποία κατά την πυρηνική αντίδραση, διασκορπίσθηκαν στο χώρο και ελλείπουν από το συνολικό αριθμό των γκραβιτονίων των σωματιδίων, τα οποία προέκυψαν μετά την πυρηνική αντίδραση.
Ο παραπάνω αυτός νόμος, έχει γενική ισχύ και ισχύει για οποιαδήποτε πυρηνική αντίδραση, χημική αντίδραση ή φυσική μεταβολή.

2. ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΣΕ ΥΛΗ.

Όπως είναι γνωστό, εάν βομβαρδίσουμε ένα ατομικό πυρήνα με ισχυρές ακτίνες γ, οι οποίες να έχουν ενέργεια hv ³ 1,02MeV, τότε θα παραχθεί ένα ζεύγος, ηλεκτρονίου – ποζιτρονίου, σύμφωνα με την αντίδραση:

Τη σχέση (1), η Θεωρία της Σχετικότητας την «ερμηνεύει» ότι, η ενέργεια hν των ακτίνων γ μετατράπηκε σε ύλη, (δηλαδή σε ένα ηλεκτρόνιο e^- και σε ένα ποζιτρόνιο e⁺), σύμφωνα με το νόμο E=mc² της ισοδυναμίας μάζας και ενέργειας.
Όμως, αυτό που ισχυρίζεται η Θεωρία της Σχετικότητας είναι μεγάλο λάθος, διότι:
Σύμφωνα με την Η.Β.Θ., η ύλη δεν μετατρέπεται ποτέ σε ενέργεια και αντιστρόφως, η ενέργεια δεν μετατρέπεται ποτέ σε ύλη.
Το ερώτημα που γεννιέται τώρα, είναι το εξής:
Ποια είναι όμως, η Φυσική ερμηνεία της σχέσης (1);
Η απάντηση στο παραπάνω αυτό ερώτημα είναι απλή και έχει, ως εξής:
Σύμφωνα με την Η.Β.Θ., η ενέργεια hν των ακτίνων γ δεν είναι «κάτι το άυλο».
Η ενέργεια hν είναι μια πολύ ισχυρή ταλάντωση των θετικών και αρνητικών ηλεκτρινίων του Αιθέρα, τα οποία ως γνωστό έχουν υλική υπόσταση και δεν είναι «κάτι το άυλο».
Αυτή λοιπόν, η ισχυρή ενέργεια hν των θετικών και αρνητικών ηλεκτρινίων του Αιθέρα, προσπίπτοντας επάνω σε ένα ατομικό πυρήνα (ο οποίος αποτελείται από πρωτόνια και νετρόνια, τα οποία με τη σειρά τους, αποτελούνται από δεσμευμένα ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια, όπως αναφέραμε στα προηγούμενα), «αποκολλά» από τον ατομικό πυρήνα, ένα δεσμευμένο ηλεκτρόνιο e^- και ένα δεσμευμένο ποζιτρόνιο e⁺ και με αυτό τον τρόπο, έχουμε το αποτέλεσμα της σχέσης (1).
Συνεπώς, στη περίπτωση της σχέσης (1) δεν έχουμε καμία μεταβολή της ενέργειας σε ύλη (όπως λανθασμένα ισχυρίζεται η Θεωρία της Σχετικότητας) αλλά απλούστατα έχουμε από τον ατομικό πυρήνα, μια «αποκόλληση» ενός δεσμευμένου ηλεκτρονίου e^- και ενός ποζιτρονίου από e⁺, όταν προσπίπτει επάνω στον ατομικό αυτό πυρήνα, μία πολύ ισχυρή ενέργεια hν ακτίνων γ.
Δηλαδή με απλά λόγια, στη σχέση (1), έχουμε φαινόμενο «αποκόλλησης» ενός ηλεκτρονίου και ενός ποζιτρονίου από τον ατομικό πυρήνα και όχι φαινόμενο μετατροπής της ενέργειας hν σε ύλη (ηλεκτρόνιο και ποζιτρόνιο), όπως λανθασμένα, ισχυρίζεται ο Einstein.
Αυτή είναι λοιπόν, η ορθή απάντηση στο παραπάνω αυτό ερώτημα.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ «ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΥΛΙΟΝΙΩΝ» ΚΑΙ ΠΥΡΗΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ

Όπως αναφέραμε στα προηγούμενα (Η δομή των στοιχειωδών σωματιδίων):
1. Το νετρόνιο αποτελείται από 918 δεσμευμένα ηλεκτρόνια και από 918 δεσμευμένα ποζιτρόνια.
2. Το πρωτόνιο αποτελείται από 917 δεσμευμένα ηλεκτρόνια και από 918 δεσμευμένα ποζιτρόνια.
3. Το νετρίνο (ή αντινετρίνο) αποτελείται από ένα αριθμό γκραβιτονίων.
Όπως είναι γνωστό, ένα νετρόνιο, όταν βρεθεί εκτός του ατομικού πυρήνα, διασπάται σε χρόνο περίπου 768 sec, σε ένα πρωτόνιο, ένα ηλεκτρόνιο και ένα αντινετρίνο, σύμφωνα με τη πυρηνική αντίδραση:

Όπως παρατηρούμε, στη πυρηνική αυτή διάσπαση, «αποκολλήθηκε» από το νετρόνιο ένα δεσμευμένο ηλεκτρόνιο και συνεπώς, το νετρόνιο μετατράπηκε σε πρωτόνιο με σύγχρονη εκπομπή ενός αντινετρίνο, ήτοι:

Επίσης, στη πυρηνική διάσπαση (1.1), σύμφωνα με το νόμο της «διατήρησης του αριθμού των υλιονίων» που αναφέραμε παραπάνω θα έχουμε:

όπου, στη σχέση (1.3), N_h,n, N_h,p, N_h,e-, N_h,v είναι αντιστοίχως, ο αριθμός των υλιονίων (θετικών ηλεκτρινίων +q⁰, αρνητικών ηλεκτρινίων  -q⁰ και γκραβιτονίων m⁰) από τα οποία αποτελούνται το νετρόνιο, το πρωτόνιο, το ηλεκτρόνιο και το αντινετρίνο.
Προφανώς, όπως αναφέραμε και στα προηγούμενα το νετρίνο (ή αντινετρίνο) στη σχέση (1.1) αποτελείται, μόνο από γκραβιτόνια.
Τέλος, τα ίδια που αναφέραμε παραπάνω (σχέση (1.2) και σχέση (1.3), για την πυρηνική αντίδραση (1.1), ισχύουν και για οποιαδήποτε πυρηνική αντίδραση.

ΙΔΙΟΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΝ ΣΩΜΑΤΙΔΙΩΝ

Ορισμός: Ορίζουμε ως ιδιοενέργεια ενός στοιχειώδους σωματιδίου την ενέργεια την οποία θα πρέπει να δαπανήσουμε, ώστε να διαχωρίζουμε το στοιχειώδες σωματίδιο, στα υλιόνιά του (θετικά ηλεκτρίνια +q⁰, αρνητικά ηλεκτρίνια -q⁰ και γκραβιτόνια m⁰) από τα οποία αποτελείται, το στοιχειώδες αυτό σωματίδιο.

1. Υπολογισμός της ιδιοενέργειας του ηλεκτρονίου.
Όπως είναι γνωστό, από την ένωση ενός ηλεκτρονίου e^- και ενός ποζιτρονίου e⁺, εκλύεται ενέργεια hν, ίση με 1,02 MeV, ήτοι είναι:

σύμφωνα με το νόμο της «διατήρησης του αριθμού των υλιονίων» της Η.Β.Θ. που αναφέραμε στα προηγούμενα, η φυσική σημασία της σχέσης (2) είναι ότι, τα δύο αυτά στοιχειώδη σωματίδια (δηλαδή, το ηλεκτρόνιο και το ποζιτρόνιο) διασκορπίσθηκαν στα υλιόνια τους από τα οποία αποτελούνται.
Έτσι λοιπόν, με βάση τη σχέση (2) η ενέργεια των 1,02 MeV η οποία εκλύθηκε, είναι το άθροισμα των ιδιοενεργειών U_e- του ηλεκτρονίου και U_e+ του ποζιτρονίου.
Επειδή όμως, η ιδιοενέργεια U_e- του ηλεκτρονίου είναι ίση με την ιδιοενέργεια U_e+ του ποζιτρονίου (U_e+ = U_e-), αυτό σημαίνει ότι, η ιδιοενέργεια U_e- του ηλεκτρονίου, είναι

U_e-= 0,51 MeV.

Ομοίως, η ιδιοενέργεια U_et του ποζιτρονίου, είναι:

U_e+ = 0,51 MeV.

2. Υπολογισμός της ιδιοενέργεια του πρωτονίου
Όπως είναι γνωστό, από την ένωση ενός πρωτονίου p⁺ και ενός αντιπροτωνίου p^-, εκλύεται ενέργεια hν, ίση με 940 MeV, ήτοι:

Σύμφωνα με το νόμο της «διατήρησης του αριθμού των υλιονίων» της Η.Β.Θ., η φυσική σημασία της σχέσης (3) είναι ότι, κατά την παραπάνω ένωση, το πρωτόνιο και το αντιπρωτόνιο διασκορπίσθηκαν στα υλιόνια τους από τα οποία αποτελούνται.
Έτσι λοιπόν, η ενέργεια των 940 MeV που εκλύθηκε, είναι το άθροισμα των ιδιοενεργειών U_p+ του πρωτονίου και U_p- του αντιπροτωνίου.
Επειδή όμως, είναι U_p+ = Up-, αυτό σημαίνει ότι, η ιδιοενέργεια U_p+ του πρωτονίου είναι:

U_p+ = 470 MeV (4)

Ομοίως, η ιδιοενέργεια Up- του αντιπροτωνίου, είναι:

U_p- = 470 MeV

Μετά τα παραπάνω καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι:

Συμπέρασμα

1. Για να διαχωρίσουμε ένα ηλεκτρόνιο ή ποζιτρόνιο στα υλιόνιά του από τα οποία αποτελείται (δηλαδή, να απέχουν μεταξύ τους άπειρη απόσταση) θα πρέπει να δαπανήσουμε, ενέργεια 0,51 MeV.
2. Ομοίως, για να διαχωρίσουμε ένα πρωτόνιο ή αντιπρωτόνιο στα υλιόνια του από τα οποία αποτελείται (δηλαδή, να απέχουν μεταξύ τους άπειρη απόσταση) θα πρέπει να δαπανήσουμε ενέργεια 470 MeV.

ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Ας υποθέσουμε ότι, έχουμε ένα σώμα μάζας m.
Όπως είναι γνωστό, έχει αποδειχθεί πειραματικώς, ότι ισχύει η σχέση:

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι:
Σύμφωνα με την «αρχή της ισοδυναμίας» της μάζας και ενέργειας της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας, ισχύει η γνωστή σχέση:

Δηλαδή, η μάζα m (η οποία είναι «κάτι το υλικό»), μετατρέπεται σε ισοδύναμη ενέργεια Ε (η οποία είναι «κάτι το άυλο») και αντιστρόφως, η ενέργεια Ε (η οποία είναι «κάτι το άυλο»), μετατρέπεται σε ισοδύναμης μάζας m (η οποία, είναι «κάτι το υλικό»).
Προφανώς, αυτά που ισχυρίζεται, η Θεωρία της Σχετικότητας είναι απολύτως λάθος. Αυτά είναι «μεταφυσική» και όχι φυσική, διότι:
Η έννοια «εξαϋλωση» της μάζας m (όπως ισχυρίζεται η Θεωρία της Σχετικότητας) δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο «διασκορπισμός» όλων των υλιονίων από τα οποία αποτελείται η μάζας αυτή m, σύμφωνα με το νόμο της «διατήρησης του αριθμού των υλιονίων» της Η.Β.Θ.
Συνεπώς, η ιδιοενέργεια U_m της μάζας m, είναι:

και επειδή η μάζα m είναι, σε σταθερή κατάσταση, αυτό σημαίνει ότι, η ιδιοενέργεια U_m, έχει αρνητική τιμή, ήτοι:

U_m < 0         (8)

Μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι:

Συμπέρασμα

Ένα σώμα μάζας m για να το διαχωρίσουμε στα υλιόνιά του από τα οποία αποτελείται (δηλαδή, να απέχουν μεταξύ τους άπειρη απόσταση) θα πρέπει να δαπανήσουμε ενέργεια U_m, ίση με:

U_m = + m · c ²

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το γεγονός ότι, η εξίσωση E = m · c ² της Θεωρίας της Σχετικότητας έχει επαληθευθεί και πειραματικώς αυτό είναι μεγάλο λάθος, διότι η εξίσωση E = m · c ² όπως είναι γνωστό, μπορεί να αποδειχθεί θεωρητικώς χωρίς τη Θεωρία της Σχετικότητας.
Με λίγα λόγια, η εξίσωση E = m · c ² της Θεωρίας της Σχετικότητας, μπορεί να επαληθεύεται πειραματικώς αλλά όμως η επαλήθευση αυτή, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει και ισοδυναμία, μεταξύ της ενέργειας Ε και της μάζας m, όπως λανθασμένα ισχυρίζεται ο Einstein.
Απλούστατα, αυτό που ονομάζει η Θεωρία της Σχετικότητας «εξαΰλωση» της μάζας m δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο «διασκορπισμός» όλων των υλιονίων από τα οποία αποτελείται η μάζα αυτή m, σύμφωνα με το νόμο της «διατήρησης του αριθμού των υλιονίων» της Η.Β.Θ.

ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΝΟΜΟΙ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΝ ΣΩΜΑΤΙΔΙΩΝ

1. Σταθερά στοιχειώδη σωματίδια.
Όπως αναφέραμε στα προηγούμενα, ένα στοιχειώδες σωματίδιο Α, είναι σταθερό, όταν η ιδιοενέργειά του U_A είναι αρνητική, ήτοι:

U_A < 0         (9)

Αλλά όμως, όπως είναι γνωστό, από όλα τα στοιχειώδη σωματίδια, που υπάρχουν σε ελεύθερη κατάσταση μέσα στη φύση και έχουν μάζα ίση ή μεγαλύτερη από τη μάζα του ηλεκτρονίου, σταθερά είναι μόνο, το ηλεκτρόνιο, ποζιτρόνιο, πρωτόνιο και αντιπρωτόνιο.
Όλα τα άλλα στοιχειώδη σωματίδια, είναι μη – σταθερά (ασταθή) με πολύ μικρό χρόνο ζωής, (εκτός από το νετρόνιο του οποίου ο χρόνος ζωής, είναι περίπου 768 sec).
Επίσης, όπως είναι γνωστό για όλα τα σταθερά στοιχειώδη σωματίδια, το ηλεκτρικό φορτίο τους είναι σε απόλυτη τιμή, ίσο με το ηλεκτρικό φορτίο του ηλεκτρινίου και δεν είναι ποτέ πολλαπλάσιο ή υποπολλαπλάσιο αυτού.
Αλλά όμως, κάθε ένα από τα σταθερά αυτά στοιχειώδη σωματίδια (εκτός από το ηλεκτρόνιο και το ποζιτρόνιο), αποτελούνται από δεσμευμένα ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια (π.χ. το πρωτόνιο). Επίσης, στο κάθε δεσμευμένο ηλεκτρόνιο ή ποζιτρόνιο ο πυρήνας του, είναι ένα μόνο αρνητικό ή θετικό ηλεκτρίνιο. Συνεπώς, μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, μπορούμε τώρα να διατυπώσουμε τον παρακάτω θεμελιώδη νόμο των σταθερών στοιχειωδών σωματιδίων, ο οποίος έχει ως εξής:

ΝΟΜΟΣ Ι: Σε ένα σταθερό στοιχειώδες σωματίδιο Α, ισχύουν πάντοτε, οι σχέσεις:

Όπου Ν₁⁺ είναι ο αριθμός των θετικών ηλεκτρινίων +q⁰ και Ν₂^- είναι ο αριθμός των αρνητικών ηλεκτρινίων -q⁰, τα οποία υπάρχουν, μέσα στο στοιχειώδες αυτό σταθερό σωματίδιο Α.
Παράδειγμα: Σύμφωνα με τον παραπάνω αυτό νόμο, είναι:
1) Για το αντιπρωτόνιο, ως γνωστό είναι Ν₁⁺ = 917 και Ν₂^- = 918 ήτοι, Ν₁⁺ - Ν₂^- =
917 – 918 = -1.
2) Για το ηλεκτρόνιο είναι, Ν₁⁺ = 0 και Ν₂^- = 1, ήτοι, Ν₁⁺ - Ν₂^- = 0 – 1 = - 1
3) Για το ποζιτρόνιο είναι,  Ν₁⁺ = 1 και Ν₂^- = 0 , ήτοι Ν₁⁺ - Ν₂^- = 1 – 0 = 1
4) Για το πρωτόνιο είναι Ν₁⁺ = 918 και Ν₂^- = 917, ήτοι Ν₁⁺ - Ν₂^- = 918 – 917 = 1

2. Μη – σταθερά, στοιχειώδη σωματίδια

Σύμφωνα με αυτά που αναφέραμε παραπάνω, εάν η ιδιοενέργεια U_A ενός στοιχειώδους σωματιδίου, είναι:

τότε το σωματίδιο αυτό είναι μη – σταθερό (ασταθές).
Αλλά όμως, έχει παρατηρηθεί ότι, όλα τα ασταθή στοιχειώδη σωματίδια σε ελεύθερη κατάσταση, που υπάρχουν στη Φύση και δημιουργούνται με φυσικό τρόπο (π.χ. κοσμική ακτινοβολία, κ.λ.π.) ή με τεχνητό τρόπο (π.χ. μέσα στους επιταχυντές) και έχουν μάζα μεγαλύτερη από τη μάζα του ηλεκτρονίου, η απόλυτη τιμή του ηλεκτρικού φορτίου τους, είναι ίση με την απόλυτη τιμή του ηλεκτρικού φορτίου του ηλεκτρινίου ή επίσης τα ασταθή αυτά σωματίδια, έχουν ηλεκτρικό φορτίο Ο, ήτοι είναι ηλεκτρικώς ουδέτερα. Δηλαδή, στα ασταθή στοιχειώδη σωματίδια το ηλεκτρικό τους φορτίο, δεν είναι ποτέ πολλαπλάσιο ή υποπολλαπλάσιο του ηλεκτρικού φορτίου του ηλεκτρονίου και τα ασταθή στοιχειώδη σωματίδια, (όπως και τα σταθερά στοιχειώδη σωματίδια), αποτελούνται και αυτά από δεσμευμένα ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια.
Αλλά, όπως είναι γνωστό, τα δεσμευμένα αυτά ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια, μέσα στα ασταθή στοιχειώδη σωματίδια, αποτελούνται από ένα μόνο θετικό ή αρνητικό ηλεκτρίνιο.
Συνεπώς, μετά τα παραπάνω, μπορούμε τώρα να διατυπώσουμε τον παρακάτω νόμο των μη – σταθερών (ασταθών) στοιχειωδών σωματιδίων, ο οποίος έχει ως εξής:
ΝΟΜΟΣ ΙΙ: Σε ένα μη – σταθερό (ασταθές), στοιχειώδες σωματίδιο Α, ισχύουν οι παρακάτω σχέσεις:

όπου, Ν₁⁺ και Ν₂^- είναι αντιστοίχως, ο αριθμός των θετικών +q⁰ και των αρνητικών -q⁰ ηλεκτρινίων, τα οποία υπάρχουν μέσα στο ασταθές αυτό στοιχειώδες σωματίδιο Α.

Το θεμελιώδες πρόβλημα των στοιχειωδών σωματιδίων.

Το θεμελιώδες πρόβλημα των στοιχειωδών σωματιδίων, έχει ως εξής:

Πρόβλημα: Σύμφωνα με την αξιωματική θεμελίωση και τους νόμους της Η.Β.Θ., που αναφέραμε στα προηγούμενα, με ποιο μαθηματικό τρόπο, από τις σχέσεις (10.a) και (12.a), προκύπτουν αντιστοίχως, οι σχέσεις (10.b) και (12.b), των νόμων Ι και ΙΙ, που αναφέραμε παραπάνω;
Προφανώς, η λύση του προβλήματος αυτού, αποτελεί αντικείμενο ευρύτερης έρευνας της Φυσικής των στοιχειωδών σωματιδίων.

Β. Ο ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ
Η ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ

Γενικά. Ας υποθέσουμε ότι:
m_o,p = η καθαρή μάζα του πρωτονίου
m_o,n = η καθαρή μάζα του νετρονίου
q_p = η απόλυτη τιμή του συνολικού ηλεκτρικού φορτίου του πρωτονίου
q_n = η απόλυτη τιμή του συνολικού ηλεκτρικού φορτίου του νετρονίου
q⁰ = η απόλυτη τιμή του ηλεκτρικού φορτίου του θετικού ή αρνητικού ηλεκτρινίου ±q^o, η οποία λαμβάνεται ίση με:
q⁰ = e = 1,6 x 10– 19 Cb, όπου e το ηλεκτρικό φορτίο του ηλεκτρονίου.
r = η ακτίνα του πρωτονίου η οποία λαμβάνεται ίση με την ακτίνα του νετρονίου.
Επειδή, ως γνωστό:
1. Το πρωτόνιο p⁺ αποτελείται από 1835 ηλεκτρίνια, (918 θετικά + 917 αρνητικά = 1835), θα είναι: q_p = 1835q⁰.
2. Το νετρόνιο n αποτελείται από 1836 ηλεκτρίνια, (918 θετικά + 918 αρνητικά = 1836), θα είναι: q_n = 1835q⁰.
3. Ο αριθμός των γκραβιτονίων του πρωτονίου είναι περίπου ίσος με τον αριθμό των γκραβιτονίων του νετρονίου, τότε από τα παραπάνω που αναφέραμε, κατά πολύ μεγάλη προσέγγιση θα λαμβάνουμε:

ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΠΡΩΤΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΝΕΤΡΟΝΙΩΝ

Α. Πρωτόνιο – πρωτόνιο
Ας υποθέσουμε σχ. (8), ότι έχουμε δύο πρωτόνια Α και Β τα οποία απέχουν μεταξύ τους απόσταση R, (R > r).

σχ. 8

Στην περίπτωση αυτή, σύμφωνα με τους γνωστούς νόμους της Η.Β.Θ. θα έχουμε:
1. Η βαρυτική δυναμική F_G, η ηλεκτροβαρυτική δύναμη F_EG και η ηλεκτρική δυναμική F_E, οι οποίες ασκούνται μεταξύ των δυο πρωτονίων Α και Β θα είναι:

2. Η βαρυτική δυναμική ενέργεια U_G, η ηλεκτροβαρυτική δυναμική ενέργεια U_EG και η ηλεκτρική δυναμική ενέργεια U_E, του συστήματος των δύο πρωτονίων Α και Β , είναι:

3. Το άθροισμα U_p,p που δίδεται από τις σχέσεις (Β), ήτοι:

θα το ονομάζουμε ολική δυναμική ενέργεια U_p,p των δύο αυτών πρωτονίων Α και Β.

Β. Πρωτόνιο – νετρόνιο
Ας υποθέσουμε σχ. 9, ότι έχουμε ένα πρωτόνιο Α και ένα νετρόνιο Β, τα οποία απέχουν μεταξύ τους απόσταση R, (R > r).

σχ. 9

Στη περίπτωση αυτή σύμφωνα με τα γνωστά της Η.Β.Θ. Θα έχουμε:
1. Η βαρυτική δυναμική F_G, η ηλεκτροβαρυτική δύναμη F_EG και η ηλεκτρική δύναμη F_E, οι οποίες ασκούνται μεταξύ του πρωτονίου Α και του νετρονίου Β, είναι:

2. Η βαρυτική δύναμη ενέργεια U_G, η ηλεκτροβαρυτική δύναμη ενέργεια U_EG και η ηλεκτρική δυναμική ενέργεια U_E , του συστήματος του πρωτονίου Α και τα νετρονίου Β είναι:

3. Η ολική δυναμική ενέργεια U_p,n του συστήματος του πρωτονίου Α και του νετρονίου Β, σύμφωνα με τις σχέσεις (D), είναι:

C. Νετρόνιο – νετρόνιο
Ας υποθέσουμε σχ. 10 ότι έχουμε δυο νετρόνια Α και Β τα οποία απέχουν μεταξύ τους απόσταση R, (R > r).

σχ. 10

Στη περίπτωση αυτή θα έχουμε:
1. Η βαρυτική δυναμική F_G, η ηλεκτροβαρυτική δυναμική F_EG και η ηλεκτρική δυναμική F_E, οι οποίες ασκούνται μεταξύ των δύο νετρονίων Α και Β, είναι:

2. Η βαρυτική δυναμική ενέργεια U_G , η ηλεκτροβαρυτική δυναμική ενέργεια U_EG και η ηλεκτρική δυναμική ενέργεια U_E, τα συστήματα των δύο νετρονίων Α και Β είναι:

3. Η ολική δυναμική ενέργεια U_n,n τα συστήματα των δύο νετρονίων Α και Β, σύμφωνα με τις σχέσεις (G), είναι:

ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΑΞΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΠΥΡΗΝΑ

Αξίωμα Ι: (πρωτόνιο – πρωτόνιο ). Στη περίπτωση του σχ. (8), όταν τα δύο πρωτόνια Α και Β έλθουν μεταξύ τους σε ηλεκτροβαρυτική επαφή, ήτοι R = r, τότε οι σχέσεις (Α) και (Β) ισχύουν, με τη παρακάτω μορφή:

όπου, με βάση τις σχέσεις (Β.1), η ολική δυναμική ενέργεια U_p,p των δύο πρωτονίων Α και Β, είναι:

Αξίωμα ΙΙ: (πρωτόνιο – νετρόνιο). Στη περίπτωση του σχ. 9 , όταν το πρωτόνιο Α και το νετρόνιο Β, έλθουν σε ηλεκτροβαρυτική επαφή, ήτοι R = r, τότε οι σχέσεις (C) και (D), ισχύουν με τη παρακάτω μορφή:

όπου, με βάση τις σχέσεις (D.1), η ολική δυναμική ενέργεια U_p,n του πρωτονίου Α και του νετρονίου Β, είναι:

Αξίωμα ΙΙΙ:(νετρόνιο – νετρόνιο). Στη περίπτωση του σχ. 10, όταν τα δύο νετρόνια Α και Β έλθουν μεταξύ τους σε ηλεκτροβαρυτική επαφή, ήτοι R = 2r, τότε οι σχέσεις (Ε) και (F), ισχύουν με τη παρακάτω μορφή:

όπου, με βάση τις σχέσεις (F.1), η ολική δυναμική ενέργεια U_n,n των δύο νετρονίων Α και Β, είναι:

Στα αξιώματα Ι, ΙΙ, ΙΙΙ οι αριθμοί Τ₁, Τ₂, Τ₃ είναι θετικοί Τ₁, Τ₂, Τ₃ > 0 και ονομάζονται.
Τ₁, συντελεστής ηλεκτροβαρυτικής επαφής, πρωτονίου – πρωτονίου και θα τον συμβολίζουμε με Τ_p-p.
Τ₂, συντελεστής ηλεκτροβαρυτικής επαφής, πρωτονίου – νετρονίου και θα τον συμβολίζουμε με T_p-n.
Τ₃, συντελεστής ηλεκτροβαρυτικής επαφής, νετρονίου – νετρονίου και θα τον συμβολίζουμε με T_n-n .

Αξίωμα IV: Στον ατομικό πυρήνα, όλα τα νουκλεόνια βρίσκονται μεταξύ τους, σε ηλεκτροβαρυτική επαφή.
Όταν η απόσταση R μεταξύ δύο νουκλεονίων (μέσα στον ατομικό πυρήνα), είναι R = 2r, (όπου r, είναι η ακτίνα του νουκλεονίου), τότε θα λέμε ότι, τα δύο αυτά νουκλεόνια έχουν άμεση ηλεκτροβαρυτική επαφή. Όταν όμως είναι R > 2r, τότε θα λέμε ότι, τα δύο αυτά νουκλεόνια έχουν έμμεση ηλεκτροβαρυτική επαφή. Στα θεμελιώδη αξιώματα Ι, ΙΙ, ΙΙΙ που αναφέραμε παραπάνω, ως απόσταση μεταξύ δύο νουκλεονίων του ατομικού πυρήνα, θα λαμβάνεται η απόσταση R, είτε είναι R = 2r, είτε είναι R > 2r.

Αξίωμα V: Στον ατομικό πυρήνα, οι τρεις συντελεστές ηλεκτροβαρυτικής επαφής Τ₁, Τ₂, Τ₃, εξισώνονται προς ένα κοινό συντελεστή Τ, ήτοι είναι:

Τ₁ = Τ₂ = Τ₃ = Τ

Τον αριθμό Τ θα τον ονομάζουμε, συντελεστή ηλεκτροβαρυτικής επαφής, του ατομικού πυρήνα στον οποίο αναφερόμαστε.
Κάθε ατομικός πυρήνας, έχει το δικό του συντελεστή ηλεκτροβαρυτικής επαφής Τ, τον οποίο θα συμβολίζουμε με Τ_Ν,Μ, όπου Ν είναι ο ατομικός αριθμός και Μ είναι ο μαζικός αριθμός του ατομικού πυρήνα.
Έτσι π.χ. άλλη τιμή έχει ο συντελεστής ηλεκτροβαρυτικής επαφής Τ_2,4 του ατομικού πυρήνα του ₂He⁴ και άλλη τιμή έχει ο συντελεστής ηλεκτροβαρυτικής επαφής Τ_8,16 του ατομικού πυρήνα του ₈O¹⁶, κ.λ.π.
Ορισμός: Ορίζουμε, ως συνολική δυναμική ενέργεια U_N,M ενός ατομικού πυρήνα, με ατομικό αριθμό Ν και μαζικό αριθμό Μ, το άθροισμα των ολικών δυναμικών ενεργειών που δίδονται από τις σχέσεις (17), (18) και (19) για όλα τα ζεύγη των νουκλεονίων του ατομικού πυρήνα, με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς.

Αξίωμα VI: Η συνολική δυναμική ενέργεια U_N,M, ενός ατομικού πυρήνα, είναι ίση με:

όπου Ε είναι η ενέργεια συνδέσεως των νουκλεονίων του ατομικού πυρήνα και Δm είναι το έλλειμμα μάζας, το οποίο αντιστοιχεί στον ατομικό αυτόν πυρήνα.
Προφανώς, η συνολική δυναμική ενέργεια U_N,M ενός ατομικού πυρήνα, είναι η ενέργεια
+Δm · c² που πρέπει να δαπανήσουμε, ώστε να διαχωρίσουμε τον ατομικό πυρήνα στα νουκλεόνια του από τα οποία αποτελείται και να βρεθούν αυτά σε άπειρη απόσταση μεταξύ τους.

Η ΦΥΣΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΠΥΡΗΝΑ

Η φυσική σημασία των θεμελιωδών αξιωμάτων του ατομικού πυρήνα που αναφέραμε παραπάνω, είναι ότι:

1. Οι φυσικοί νόμοι ισχύουν με διαφορετική μορφή στο μακρόκοσμο, από την μορφή που ισχύουν μέσα στους ατομικούς πυρήνες.
Έτσι π.χ. ενώ στο μακρόκοσμο, οι θεμελιώδεις νόμοι της Η.Β.Θ., ισχύουν με τις σταθερές τους G₀, τ₀, (βλέπε, π.χ. σχέσεις (Α) και (Β)), αντίθετα στον ατομικό πυρήνα οι σταθερές αυτές δεν υπάρχουν και αντικαθίστανται με του συντελεστή ηλεκτροβαρυτικής επαφής Τ, του ατομικού αυτού πυρήνα.

2. Επίσης, σύμφωνα με τη σύγχρονη Φυσική, (όπως είναι γνωστό), οι βαρυτικές δυνάμεις δεν παίζουν κανένα ρόλο στις δυνάμεις του ατομικού πυρήνα. Αντίθετα, σύμφωνα με την Η.Β.Θ. οι βαρυτικές δυνάμεις (μαζί με τις ηλεκτροβαρυτικές δυνάμεις), παίζουν σημαντικότατο ρόλο, στις δυνάμεις του πυρήνα, σε ότι αφορά τη σταθερότητα αυτών.

3. Σύμφωνα με τα παραπάνω αξιώματα, οι βαρυτικές και οι ηλεκτροβαρυτικές δυνάμεις που ισχύουν εκτός των ατομικών πυρήνων, εντός των ατομικών πυρήνων μεταβάλλονται, με αποτέλεσμα οι βαρυτικές και οι ηλεκτροβαρυτικές δυνάμεις να αυξάνονται, ενώ οι ηλεκτρικές δυνάμεις παραμένουν σταθερές, (σύμφωνα με την ύπαρξη του ηλεκτροβαρυτικού συντελεστή Τ) και αυτό έχει σαν συνέπεια τη σταθερότητα των ατομικών πυρήνων. Προφανώς, η αύξηση αυτή των βαρυτικών και ηλεκτροβαρυτικών δυνάμεων, είναι μεγαλύτερη από τις ηλεκτρικές δυνάμεις, του ατομικού πυρήνα. Διότι, εάν δεν συνέβαινε αυτό, οι ατομικοί πυρήνες θα είχαν διαλυθεί, ένεκα του ηλεκτρικού φορτίου των πρωτονίων τους, γεγονός βέβαια, που δεν συμβαίνει στη πραγματικότητα.
Αυτή είναι λοιπόν σε γενικές γραμμές, η φυσική σημασία των θεμελιωδών αξιωμάτων του ατομικού πυρήνα, που αναφέραμε παραπάνω.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Παράδειγμα: Ζητείται στον ατομικό πυρήνα ₂He³ να βρεθούν:
1. Η δύναμη με την οποία έλκονται τα δύο πρωτόνια, και
2. Η δύναμη με την οποία έλκεται νετρόνιο από τα δύο πρωτόνια

ΛΥΣΗ

Ας υποθέσουμε σχ. 11 ότι έχουμε τον ατομικό πυρήνα του ₂He³

σχ. 11

Σύμφωνα με την Η.Β.Θ. στον ατομικό πυρήνα του ₂He³, τα δύο πρωτόνια και το ένα νετρόνιο βρίσκονται μεταξύ τους σε ηλεκτροβαρυτική επαφή και επομένως θα ισχύουν τα θεμελιώδη αξιώματα του ατομικού πυρήνα που αναφέραμε στα προηγούμενα.
Κατ’ αρχήν βρίσκουμε τον συντελεστή ηλεκτροβαρυτικής επαφής Τ του ατομικού πυρήνα ₂He³. Ο συντελεστής ηλεκτροβαρυτικής επαφής Τ, βρίσκεται ως εξής:
1. Η βαρυτική δυναμική ενέργεια U_G’, μεταξύ του νετρονίου C και του πρωτονίου Α, είναι:

Η ηλεκτροβαρυτική δυναμική ενέργεια U_EG’, μεταξύ του νετρονίου C και του πρωτονίου Α, είναι:

Η ηλεκτρική δυναμική ενέργεια U_E’ ’μεταξύ του νετρονίου C και του πρωτονίου Α, είναι:

U_E’ = 0          (23)

2. Ομοίως, η βαρυτική δυναμική ενέργεια U²_G , η ηλεκτροβαρυτική δυναμική ενέργεια U²_EG και η δυναμική ηλεκτρική ενέργεια U²_E μεταξύ του νετρονίου C και του πρωτονίου Β, θα είναι (όπως παραπάνω) αντιστοίχως:

3. Η βαρυτική δυναμική ενέργεια U²_G, μεταξύ του πρωτονίου Α και του πρωτονίου Β, είναι:

Η ηλεκτροβαρυτική δυναμική ενέργεια, μεταξύ του πρωτονίου Α και του πρωτονίου Β, είναι:

Η ηλεκτρική δυναμική ενέργεια, μεταξύ του πρωτονίου Α και του πρωτονίου Β, είναι:

Επίσης, έστω ότι Ε είναι η ενέργεια συνδέσεως του ατομικού πυρήνα ₂He³. (Η ενέργεια Ε ως γνωστό, δίδεται από πίνακες φυσικής). Σύμφωνα τώρα, με το θεμελιώδες αξίωμα VI, η συνολική δυναμική ενέργεια U_2,3 του ατομικού πυρήνα ₂He³, είναι:

και με βάση τις σχέσεις (21), (22), (23), (24), (25), (26), (27), (28), (29) η σχέση (30), μας δίδει:

Η σχέση (31) μας δίδει την τιμή του συντελεστή ηλεκτροβαρυτικής επαφής Τ του ατομικού πυρήνα του ₂He³.

Συνεπώς, σύμφωνα με τα παραπάνω θεμελιώδη αξιώματα, θα έχουμε:

1. Η βαρυτική δυναμική F’₁ , με την οποία έλκεται το πρωτόνιο Α και το νετρόνιο C, είναι:

2. Η ηλεκτροβαρυτική δυναμική F’₂, με την οποία έλκεται το πρωτόνιο Α και το νετρόνιο C, είναι:

3. Η ηλεκτροβαρυτική δυναμική F’₃, με την οποία έλκεται το πρωτόνιο Α και το νετρόνιο C, είναι:

F’₃ = 0                (34)

Ομοίως, η βαρυτική δυναμική F’’_1, η ηλεκτροβαρυτική δυναμική F’’₂ και η ηλεκτρική δυναμική F’’_3, που έλκονται το πρωτόνιο Β και το νετρόνιο C θα είναι:

Τέλος, η βαρυτική δυναμική F₁’’’ ’με την οποία έλκονται τα δύο πρωτόνια Α και Β, είναι:

Η ηλεκτροβαρυτική δυναμική F₂’’’, με την οποία έλκονται τα δύο πρωτόνια Α και Β είναι:

Η ηλεκτρική δυναμική F₃’’’,  με την οποία απωθούνται μεταξύ τους τα δύο πρωτόνια Α και Β, είναι:

Συνεπώς, μετά τα παραπάνω, τα δύο πρωτόνια Α και Β έλκονται μεταξύ τους, με μία δύναμη η οποία είναι:

Αντικαθιστώντας στη σχέση (41) τα F₁’ , F₂’, F₁’’’, F₃’’’,  που δίδονται από τις παραπάνω σχέσεις (όπου φ = 60^ο), έχουμε:

Η σχέση (42) μας δίδει τη δύναμη F_A,B με την οποία έλκονται μεταξύ τους τα δύο πρωτόνια Α και Β στο ατομικό πυρήνα του ₂He³.

Εφαρμογή

1. Επειδή η ενέργεια συνδέσεως του ατομικού πυρήνα ₂He³ είναι:

2. Η ακτίνα r του πρωτονίου, είναι:

3. Το ηλεκτρικό φορτίο q του ηλεκτρονίου είναι:

Αντικαθιστώντας τώρα τις τιμές των σχέσεων (42.1), (42.2), (42.3) και (42.4) από τη σχέση (42), προκύπτει ότι:

Ομοίως, η δύναμη F_{C, A-B} με την οποία έλκεται το νετρόνιο C από τα δύο πρωτόνια Α και Β, είναι:

όπου τα F₁’, F₂’, F₁’’, F₂’’ και Τ, δίδονται από τις παραπάνω σχέσεις. Κατόπιν για να βρούμε την τιμή F_{C, A-B,} εργαζόμαστε όπως και στην προηγούμενη περίπτωση του υπολογισμού της δύναμης F_A,B των δύο πρωτονίων Α και Β.
Σημείωση: Η καθαρή μάζα m_o,p του πρωτονίου λαμβάνεται κατά πολύ μεγάλη προσέγγιση, ίση με:

προκειμένου να υπολογίσουμε το συντελεστή ηλεκτροβαρυτικής επαφής Τ, (σχέση (31)).
Με τον ίδιο τρόπου που εργασθήκαμε παραπάνω για τον ατομικό πυρήνα του ₂He³, εργαζόμαστε για όλους τους ατομικούς πυρήνες.
Όταν όμως, οι ατομικοί πυρήνες, έχουν μαζικό αριθμό Μ > 3, τότε εργαζόμαστε στο χώρο π.χ. στη περίπτωση του ατομικού πυρήνα ₂H⁴ τα δύο πρωτόνια και τα δύο νετρόνια, βρίσκονται στις κορυφές ενός κανονικού τετράεδρου.
Γενικώς, σε ατομικούς πυρήνες με μεγάλο μαζικό αριθμό Μ, όλα τα νουκλεόνια, βρίσκονται μεταξύ τους σε ηλεκτροβαρυτική επαφή και είναι κατανεμημένα σε στάθμες ενέργειας, εντός μιας σφαίρας R, όπου R είναι η ακτίνα του ατομικού πυρήνα.

Τέλος, για την εξοικείωση του αναγνώστη με την Η.Β.Θ., παραθέτουμε για λύση την παρακάτω απλή άσκηση.

Άσκηση για τον αναγνώστη

Να βρεθεί, με πόση δύναμη F, έλκονται μεταξύ τους, το πρωτόνιο και το νετρόνιο στον ατομικό πυρήνα ₁H²;

Απάντηση: F = - 49.93N.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΩΝ ΝΟΥΚΛΕΟΝΙΩΝ

Μετά από όλα αυτά που αναφέραμε στα προηγούμενα, μπορούμε τώρα να διατυπώσουμε τον παρακάτω φυσικό νόμο:

ΝΟΜΟΣ: Σε ένα ατομικό πυρήνα, με ατομικό αριθμό Ν και μαζικό αριθμό Μ, η συνισταμένη δύναμη των βαρυτικών, ηλεκτροβαρυτικών και ηλεκτρικών δυνάμεων, οι οποίες ασκούνται μεταξύ, οποιουδήποτε νουκλεονίου και των υπολοίπων νουκλεονίων του ατομικού πυρήνα είναι πάντοτε, ελκτική.
Όταν λοιπόν, σε ένα ατομικό πυρήνα για όλα τα νουκλεόνιά του ισχύει, ο παραπάνω νόμος, τότε ο ατομικός πυρήνας είναι σταθερός.
Όταν όμως, για κάποια νουκλεόνια του ατομικού πυρήνα δεν ισχύει ο νόμος αυτός, τότε τα νουκλεόνια αυτά, αποβάλλονται από τον ατομικό πυρήνα και ο ατομικός αυτός πυρήνας καθίσταται ραδιενεργός, εκπέμποντας ραδιενέργεια υπό μορφή σωματιδίων α, β και ακτίνων γ, μέχρι να μεταπέσει τελικώς στην σταθερή του κατάσταση, όπου τότε για όλα τα νουκλεόνιά του θα ισχύει ο παραπάνω νόμος.

Το θεμελιώδες πρόβλημα της σταθερότητας του ατομικού πυρήνα

Το θεμελιώδες αυτό πρόβλημα, έχει ως εξής:
Πρόβλημα: Σύμφωνα με την αξιωματική θεμελίωση και τους νόμους της Η.Β.Θ., με ποιο μαθηματικό τρόπο προκύπτει ότι, μόνο για ορισμένες τιμές του λόγου Μ/Ν οι ατομικοί πυρήνες είναι σταθεροί;
Προφανώς, η λύση του παραπάνω αυτού προβλήματος αποτελεί αντικείμενο ευρύτερης θεωρητικής έρευνας της Πυρηνικής Φυσικής.

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΠΥΡΗΝΑ

Σύμφωνα με την Η.Β.Θ., το μοντέλο του ατομικού πυρήνα, σχ.12, έχει ως εξής:
α. Ο ατομικός πυρήνας, αποτελείται από νουκλεόνια τα οποία βρίσκονται όλα μεταξύ τους σε ηλεκτροβαρυτική επαφή.
β. Τα νουκλεόνια του ατομικού πυρήνα, κινούνται μεταξύ τους καταλαμβάνοντας, ορισμένες στάθμες ενεργείας.
γ. Τα νουκλεόνια του ατομικού πυρήνα, συγκρατούνται μεταξύ τους με βαρυτικές, ηλεκτρικές και ηλεκτροβαρυτικές δυνάμεις, σύμφωνα με τα θεμελιώδη αξιώματα του ατομικού πυρήνα, που αναφέραμε στα προηγούμενα.
δ. Οι πυρηνικές δυνάμεις (ισχυρές και ασθενείς), τις οποίες δέχεται η σύγχρονη Φυσική, σύμφωνα με την Η.Β.Θ. δεν υπάρχουν μέσα στη Φύση.
Συνεπώς, η σταθερότητα των ατομικών πυρήνων, οφείλεται στις δυνάμεις της Η.Β.Θ., (βαρυτικές, ηλεκτροβαρυτικές, ηλεκτρικές και σε καμία περίπτωση, η σταθερότητα των ατομικών πυρήνων δεν οφείλεται στις «ισχυρές» και «ασθενείς» πυρηνικές δυνάμεις, όπως δέχεται η σύγχρονη Φυσική.

σχ. 12

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΗΡΑΓΓΑΣ
(tunnel effect)

Όπως είναι γνωστό, το φαινόμενο της σήραγγας (tunnel effect) η κλασική Φυσική αδυνατεί να το ερμηνεύσει, ενώ η Κβαντομηχανική το ερμηνεύει με το δικό της πιθανοκρατικό τρόπο, χρησιμοποιώντας την κυματοσυνάρτηση Ψ.
Σύμφωνα με την Η.Β.Θ., η ερμηνεία του φαινομένου αυτού είναι απλή και έχει ως εξής:
Ας υποθέσουμε σχ. 13 ότι έχουμε τον ραδιενεργό πυρήνα του βαραίου ₉₂U²³⁸, ο οποίος εκπέμπει σωματίδια α.
Όπως έχει παρατηρηθεί πειραματικώς, στη περίπτωση αυτή τα εκπεμπόμενα σωματίδια α, ενώ έπρεπε να έχουν κινητική ενέργεια 27 MeV, η κινητική τους ενέργεια είναι μόνο 4 MeV.
Το ερώτημα που γεννιέται τώρα είναι το εξής:
Που οφείλεται το παράδοξο αυτό «φαινόμενο της σήραγγας» (tunnel effect);
Η απάντηση στο παραπάνω αυτό ερώτημα, σύμφωνα με την Η.Β.Θ., έχει ως εξής:

σχ. 13

Ας πάρουμε ένα σημείο Α , το οποίο απέχει από τον ραδιενεργό πυρήνα απόσταση R, (R > r) (όπου r, είναι η ακτίνα του ραδιενεργού πυρήνα). Τότε οι δυνάμεις που ασκούνται στο σωματίδιο α, είναι:

1. Η απωστική ηλεκτρική δυναμική F_E, η οποία ισούται με:

όπου q, Q είναι αντίστοιχα, το ηλεκτρικό φορτίο του σωματιδίου α και του ραδιενεργού πυρήνα.

2. Η ελκτική βαρυτική δυναμική F_G, η οποία ισούται με:

όπου m_o,a και M_o,u είναι αντίστοιχα, η καθαρή μάζα των σωματιδίων α και του ραδιενεργού πυρήνα.

3. Η ελκτική ηλεκτροβαρυτική δυναμική F_EG, η οποία ισούται με:

όπου q_p και Q_p είναι αντιστοίχως η απόλυτη τιμή του συνολικού ηλεκτρικού φορτίου των σωματιδίων α και του ραδιενεργού πυρήνα.

Συνεπώς, τα σωματίδια α κατά την έξοδό τους από το ραδιενεργό πυρήνα του ουρανίου απωθούνται με μια ηλεκτρική δύναμη F_E, (σχέση (44)), αλλά συγχρόνως, «φρενάρονται» από μία ελκτική δύναμη F_R, η οποία ισούται με:

Αυτό προφανώς έχει ως αποτέλεσμα να μειώνεται η κινητική ενέργεια των σωματιδίων α και από τα 27 MeV που έπρεπε να είναι (σύμφωνα με τη κλασική Φυσική), είναι μόνο 4 MeV, ένεκα του «φρεναρίσματος» από τη δύναμη F_R της σχέσης (47).
Μάλιστα δε, όταν τα εκπεμπόμενα σωματίδια α, κατά την έξοδό τους είναι πολύ κοντά στον ραδιενεργό πυρήνα, ήτοι R » r , το αποτέλεσμα της δύναμης F_R, είναι πολύ σημαντικό και επιφέρει σημαντική μείωση στην κινητική ενέργεια των εκπεμπόμενων σωματιδίων α.
Συνεπώς, το φαινόμενο της σήραγγας (tunnel effect), είναι ένα φυσικό φαινόμενο, το οποίο οφείλεται στις ελκτικές βαρυτικές και ηλεκτροβαρυτικές δυνάμεις, οι οποίες ασκούνται μεταξύ των εκπεμπόμενων σωματιδίων α και του ραδιενεργού πυρήνα, όταν τα σωματίδια α βρίσκονται έξω και πολύ κοντά στον ραδιενεργό πυρήνα.
Αυτή είναι λοιπόν η ερμηνεία που δίδει η Η.Β.Θ. στο παράδοξο αυτό φυσικό «φαινόμενο της σήραγγας» (tunnel effect).

Η ΦΥΣΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΑΡΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ
ΗΛΕΚΤΡΟΒΑΡΥΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Όπως αναφέραμε στα προηγούμενα κεφάλαια, οι βαρυτικές και οι ηλεκτροβαρυτικές δυνάμεις (οι οποίες ως γνωστό είναι πάντοτε ελκτικές δυνάμεις), παίζουν σημαντικό ρόλο στα διάφορα φυσικά φαινόμενα.
Ειδικότερα στο μικρόκοσμο, ο ρόλος των δυνάμεων αυτών, είναι βασικής σημασίας, σε ό,τι αφορά τη δομή και τη σταθερότητα των στοιχειωδών σωματιδίων και ατομικών πυρήνων.
Δηλαδή, με απλά λόγια οι βαρυτικές και οι ηλεκτροβαρυτικές δυνάμεις, εντός των στοιχειωδών σωματιδίων και των ατομικών πυρήνων, παίζουν ρόλο «συγκολλητικό» α) μεταξύ των δεσμευμένων ηλεκτρονίων και ποζιτρονίων στα στοιχειώδη σωματίδια και β) μεταξύ των νουκλεονίων στους ατομικούς πυρήνες.
Τέλος, (όπως αναφέραμε και παραπάνω), οι «ισχυρές πυρηνικές» και οι «ασθενείς πυρηνικές» δυνάμεις, που δέχεται η σύγχρονη Φυσική, δεν υπάρχουν μέσα στη Φύση. Αυτές είναι απλώς «νοητικά κατασκευάσματα» τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τη φυσική πραγματικότητα, διότι:
Σύμφωνα με την Η.Β.Θ., οι θεμελιώδεις (πρωτογενείς) δυνάμεις που υπάρχουν στη Φύση, είναι μόνο τρεις, ήτοι:

α. Οι βαρυτικές δυνάμεις
β. Οι ηλεκτροβαρυτικές δυνάμεις
γ. Οι ηλεκτρικές δυνάμεις

και καμία απολύτως άλλη δύναμη.
Όπως επίσης, οι θεμελιώδεις «μονάδες» της ύλης, είναι μόνο τρεις, ήτοι:

α. Το γκραβιτόνιο m^o
β. Το θετικό ηλεκτρίνιο +q^o
γ. Το αρνητικό ηλεκτρίνιο –q^o

και κανένα απολύτως άλλο σωματίδιο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Όλη η δομή και η δυναμική του σύμπαντος (μικρόκοσμος και μακρόκοσμος) εκφρασμένη με φυσικούς νόμους είναι αποτέλεσμα, μόνο των τριών αυτών δυνάμεων και μόνο των τριών αυτών σωματιδίων που αναφέραμε παραπάνω.
Με λίγα λόγια, η Φύση είναι πραγματικά, απλή!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Στο κεφάλαιο αυτό (Η Ηλεκτροβαρυτική Θεωρία, Μέρος V), δώσαμε σε βασικές γραμμές τον τρόπο, με τον οποίο η Η.Β.Θ. ερμηνεύει τα διάφορα φυσικά φαινόμενα, τα οποία έχουν σχέση με τη Φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων και του ατομικού πυρήνα.
Είναι όμως γεγονός ότι, το μέρος αυτό της Η.Β.Θ., αποτελεί αντικείμενο, ευρείας θεωρητικής και πειραματικής έρευνας, προκειμένου να διατυπωθούν νέοι φυσικοί νόμοι και συμπεράσματα.
Στον τομέα αυτό η Η.Β.Θ., βρίσκεται ακόμη στην αρχή του δρόμου. Όμως, ο χρόνος και το πείραμα θα δείξουν, εάν όλα αυτά που αναφέραμε στο κεφάλαιο αυτό είναι, ορθά ή λάθος.
Τέλος (ανεξάρτητα, εάν η Η.Β.Θ., στο τομέα αυτό αποδειχθεί ορθή ή λάθος) η φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων και του ατομικού πυρήνα θα πρέπει να αναθεωρηθεί, διότι βρίσκεται σε λάθος δρόμο.
Αυτό φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι, ενώ η σύγχρονη φυσική προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα, ανακύπτει μεγαλύτερος αριθμός ερωτημάτων στα οποία η ίδια δεν μπορεί να απαντήσει.
Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, η συσσώρευση όλων αυτών των αναπάντητων ερωτημάτων, θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια τη φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων και του ατομικού πυρήνα, στο τελικό μεγάλο αδιέξοδο.
Αυτό είναι, απολύτως βέβαιο και θα συμβεί πολύ σύντομα. Ίσως, η απάντηση στα σημερινά προβλήματα της Φυσικής των στοιχειωδών σωματιδίων του ατομικού πυρήνα και άλλων φυσικών φαινομένων να δοθεί από την Η.Β.Θ.

ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ Η.Β.Θ.

Ολόκληρη η Φυσική από τον Γαλιλαίο μέχρι και σήμερα θα πρέπει να αναθεωρηθεί «εκ θεμελίων» και να ξαναγραφεί πάλι, διότι όπως είναι σήμερα διατυπωμένη, δεν εκφράζει καθόλου τη φυσική πραγματικότητα. Η σημερινή φυσική είναι μία ψευδοφυσική!

- ΤΕΛΟΣ -

Copyright 2007: Christos A. Tsolkas                                          Χρήστος Α. Τσόλκας
                                                                                                       Μάιος 2007

©  Copyright 2001 Tsolkas Christos.  Web design by Wirenet Communications