Η ΜΗΧΑΝΗ «ΖΕΥΣ»
(ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΣΥΝΤΗΞΗ
ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ)

Περίληψη

Στην εργασία μας αυτή θα αναλύσουμε, σε βασικές γραμμές τη κατασκευή (περιγραφή) και τον τρόπο λειτουργίας της Μηχανής «ΖΕΥΣ».
Όπως είναι γνωστό, πριν αρκετά χρόνια (μέχρι και σήμερα) έχουν δοκιμασθεί διάφορες μηχανές για τη παραγωγή ενέργειας από μία ελεγχόμενη σύντηξη ατομικών πυρήνων.
Μέχρι σήμερα, όλες οι προσπάθειες που έγιναν δεν κατάφεραν να μας δώσουν το παραπάνω αυτό επιθυμητό αποτέλεσμα.
Αντίθετα, χρησιμοποιώντας τη Μηχανή «ΖΕΥΣ» (που θα αναλύσουμε αμέσως παρακάτω), υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να επιτύχουμε το παραπάνω αυτό επιθυμητό αποτέλεσμα:
Δηλαδή, να επιτύχουμε τη παραγωγή ενέργειας από μία ελεγχόμενη σύντηξη ατομικών πυρήνων.
Ας δούμε τώρα, σε βασικές γραμμές τη κατασκευή (περιγραφή) και τον τρόπο λειτουργίας της Μηχανής «ΖΕΥΣ».

Η ΜΗΧΑΝΗ «ΖΕΥΣ»

Ι. ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ (ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ)
Ας υποθέσουμε σχ. 1, ότι έχουμε μία συμπαγή μεταλλική σφαίρα S κέντρου C και ακτίνας R.
Η μεταλλική σφαίρα S, αποτελείται συνήθως από ένα, πολύ σκληρό κράμα μετάλλων.

σχ. 1

Από τη μεταλλική σφαίρα S, αφαιρούμε ένα κώνο C_o του οποίου η γωνία φ της κορυφής C είναι, σχετικά μικρή π.χ. φ = 10^ο.
Επίσης, τα εσωτερικά τοιχώματα του κώνου C_o είναι πάρα πολύ λεία.
Η σφαίρα S καλύπτεται εξωτερικώς, με ένα ισχυρό μονωτικό υλικό (ηλεκτρικού φορτίου), το οποίο έχει πάχος s₁.
Τοποθετούμε τη σφαίρα S εντός ενός δοχείου D_o, το οποίο είναι γεμάτο με νερό.
Η σφαίρα S, στηρίζεται στο πυθμένα του δοχείου D_o με μία βάση Β₁, η οποία αποτελείται και αυτή από ένα ισχυρό μονωτικό υλικό (ηλεκτρικού φορτίου).
Επίσης, ένας σωλήνας Τ και μήκους L, ενώνει τη σφαίρα S με έναν επιταχυντή σωματιδίων Α₁ (π.χ. ένα σύγχροτρο).
Μεταξύ της σφαίρας S και του σωλήνα Τ, παρεμβάλλεται επίσης, ένα ισχυρό μονωτικό υλικό (ηλεκτρικού φορτίου) με αποτέλεσμα η σφαίρα S και ο σωλήνας Τ να μην έχουν μεταξύ τους, ηλεκτρική επαφή.
Τελικώς, η μεταλλική σφαίρα S είναι, ηλεκτρικά μονωμένη από όλη τη συσκευή της μηχανής.
Η μεταλλική σφαίρα S, αποτελεί τον αντιδραστήρα της Μηχανής «ΖΕΥΣ». Από το κώνο C_o, το σωλήνα Τ και τον επιταχυντή Α₁, αφαιρούμε τον ατμοσφαιρικό αέρα ο οποίος υπάρχει εντός αυτών.
Επίσης, εντός του σωλήνα Τ και σε μήκος l, υπάρχουν ηλεκτρικά πεδία Ε₁, Ε₂, Ε₃, … τα οποία κατάλληλα ρυθμιζόμενα, έχουν ως σκοπό να μειώνουν τη ταχύτητα υ₁ των ιόντων, τα οποία εξέρχονται από τον επιταχυντή Α₁.
Σημείωση: Η παραπάνω μείωση της ταχύτητας υ₁ των ιόντων, τα οποία εξέρχονται από τον επιταχυντή Α₁, γίνεται από τη τιμή υ₁ σε μια άλλη επιθυμητή τιμή υ₂ (υ₂<υ₁), την οποία εμείς κρίνουμε αναγκαία, προκειμένου να έχουμε μια αποτελεσματική σύντηξη ατομικών πυρήνων, όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω.
Στη συνέχεια, εσωτερικώς του κώνου C_o και στη κορυφή C, τοποθετούμε μία μικρή ποσότητα τριτίου (₁H³) σε υγρή ή στερεά κατάσταση, (ή ₃Li⁶) .
Ας υποθέσουμε τώρα, ότι d είναι η διάμετρος της κυκλικής βάσης του κώνου της ποσότητας τριτίου ₁H³ (το οποίο, τοποθετήσαμε εσωτερικώς του κώνου C_o και στη κορυφή C).
Κατόπιν, φορτίζουμε τη μεταλλική σφαίρα S με ένα (σχετικά μέτριο) θετικό ηλεκτρικό φορτίο +Q.
Σκοπός του θετικού αυτού ηλεκτρικού φορτίου +Q, είναι να αφαιρεθούν από τη μεταλλική σφαίρα S (και να μεταφερθούν στη Γη), όλα τα ελεύθερα ηλεκτρόνια, τα οποία υπάρχουν μέσα στη μεταλλική σφαίρα S.
Σημείωση: Το (σχετικά μέτριο) θετικό ηλεκτρικό φορτίο +Q (που αναφέραμε παραπάνω) δεν παίζει βασικό ρόλο στο σχεδιασμό του αντιδραστήρα της Μηχανής «ΖΕΥΣ». Το ηλεκτρικό αυτό φορτίο +Q θα μπορούσε να ήταν, Q = 0 ή ακόμη και –Q.
Απλώς με φορτίο +Q τα ιόντα του δευτερίου ₁H² της δέσμης b (όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω), συνεχίζουν να παραμένουν ιόντα και μέσα στο κώνο C_o, με ελαφρώς μειωμένη τη ταχύτητά τους υ₁, ένεκα του ηλεκτρικού πεδίου (των θετικών ηλεκτρικών φορτίων), το οποίο υπάρχει μέσα στο κώνο C_o.
Στη συνέχεια, εισάγουμε εντός του επιταχυντή Α₁ ένα μεγάλο αριθμό ιόντων (πυρήνων) δευτερίου (₁H²) και το επιταχύνουμε, μέχρι αυτά να αποκτήσουν μία μεγάλη ταχύτητα υ₁.
Θεωρούμε τώρα, ότι η δέσμη b (των ιόντων (πυρήνων) του δευτερίου ₁H², τα οποία, εξέρχονται από τον επιταχυντή Α₁ με μεγάλη ταχύτητα υ₁) είναι, περίπου κυλινδρικής μορφής με κυκλική διατομή διαμέτρου D, (D > d).
Επίσης, η πυκνότητα d_o των ιόντων (πυρήνων) του δευτερίου ₁H², τα οποία περιέχονται εντός της δέσμης b θα πρέπει (κατά προτίμηση) να έχει, όσο το δυνατό μεγαλύτερη τιμή d_o.
Τέλος, ο άξονας xx΄ της κυλινδρικής δέσμης b των ιόντων (πυρήνων) του δευτερίου ₁H², διέρχεται από τη κορυφή C του κώνου C_o και από το μέσο Ε της εξόδου του επιταχυντή Α₁.
Μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, δώσαμε σε βασικές γραμμές τη κατασκευή (περιγραφή) και το σχεδιασμό της Μηχανής «ΖΕΥΣ».

ΙΙ. ΤΡΟΠΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
Σε βασικές γραμμές, ο τρόπος λειτουργίας της Μηχανής «ΖΕΥΣ», έχει ως εξής:

1. Εισάγουμε μέσα στον επιταχυντή Α₁, ένα μεγάλο αριθμό ιόντων (πυρήνων) δευτερίου ₁H² και τα επιταχύνουμε, μέχρι αυτά να αποκτήσουν μια μεγάλη ταχύτητα υ₁.
   Σημείωση: Στη φάση αυτή τα ηλεκτρικά πεδία Ε₁, Ε₂, Ε₃, … είναι ανενεργά (εκτός λειτουργίας) και τα θέτουμε σε λειτουργία, μόνο όταν είναι αναγκαίο να μειώσουμε τη ταχύτητα υ₁.
2. Κατόπιν, σε πολύ μικρό χρόνο t_a (π.χ. t_a = μsec ή t_a = nsec), αφήνουμε ελεύθερα τα ιόντα (πυρήνες) του δευτερίου ₁H² (τα οποία, έχουν αποκτήσει μεγάλη ταχύτητα υ₁ μέσα στον επιταχυντή Α₁) να εξέλθουν από τον επιταχυντή Α₁.
   Σημείωση: Το χρόνο t_a, εφεξής θα τον ονομάζουμε χρόνο δράσης t_a.
3. Έτσι λοιπόν, από τον επιταχυντή Α₁, εξέρχεται μία δέσμη b ιόντων (πυρήνων) δευτερίου ₁H², τα οποία έχουν μεγάλη ταχύτητα υ₁ και (σχετικά) μεγάλη πυκνότητα d_o.
   Επίσης, η δέσμη b είναι περίπου κυλινδρικής μορφής, με κυκλική διατομή διαμέτρου D, (D > d).
4. Εισερχόμενη τώρα, η παραπάνω δέσμη b εντός του κώνου C_o θα συναντήσει τα εσωτερικά τοιχώματα (του κώνου C_o) κατά μία κυκλική διατομή διαμέτρου ΑΒ, (ΑΒ = D).
   Συγκεκριμένα:
   α) Το κεντρικό μέρος f_o της δέσμης b, το οποίο είναι κυκλικής διατομής διαμέτρου d΄ (d΄ = d) θα φθάσει «κατ’ ευθείαν» στο κώνο της ποσότητας του τριτίου ₁H³ (το οποίο, είναι τοποθετημένο στο εσωτερικό του κώνου C_o και στη κορυφή C).
   β) Το υπόλοιπο μέρος f₁ της δέσμης b (το οποίο, είναι γύρω από το κεντρικό μέρος f_o) μετά από διαδοχικές ανακλάσεις στα εσωτερικά τοιχώματα του κώνου ABC θα φθάσει και αυτό τελικά, μέσα στο κώνο της ποσότητας του τριτίου ₁H³.
   Συνεπώς, τόσο το κεντρικό μέρος f_o, όσο και το υπόλοιπο μέρος f₁ της δέσμης b (των ιόντων (πυρήνων) του δευτερίου ₁H²)¹ θα συγκεντρωθούν με πολύ μεγάλη ταχύτητα υ₁ μέσα στο κώνο της ποσότητας του τριτίου ₁H³.
   Συγκεκριμένα, τα ιόντα (πυρήνες) του δευτερίου ₁H² του κεντρικού μέρους f_ο και του υπόλοιπου μέρους f₁ της δέσμης b θα συγκεντρωθούν, σε μία πάρα πολύ μικρή περιοχή (χώρο) ε_ο, (ε_ο → 0) γύρω από τη κορυφή C και στο εσωτερικό του κώνου C_o.
5. Έτσι λοιπόν, εάν η ταχύτητα υ₁ των ιόντων (πυρήνων) του δευτερίου ₁H² της δέσμης b, έχει τέτοια τιμή, ώστε να υπερπηδηθεί το φράγμα δυναμικού των πυρήνων του τριτίου ₁H³ (το οποίο είναι τοποθετημένο στο εσωτερικό του κώνου C_o και στη κορυφή C), τότε μέσα στη παραπάνω αυτή πάρα πολύ μικρή περιοχή (χώρο) ε_ο, (ε_ο → 0)  θα έχουμε, αναγκαστικά:
   Σύντηξη των ιόντων (πυρήνων) του δευτερίου ₁H² της δέσμης b με τους ατομικούς πυρήνες του τριτίου ₁H³, το οποίο είναι τοποθετημένο στο εσωτερικό του κώνου C_o και στη κορυφή C.
   Σημείωση: Εάν η ταχύτητα υ₁ των ιόντων (πυρήνων) του δευτερίου ₁H² της δέσμης b για να επιτευχθεί η παραπάνω σύντηξη θα πρέπει να είναι υ₂, (υ₂ < υ₁), τότε υπάρχουν δύο τρόποι για να το επιτύχουμε αυτό.
   α) Επιταχύνουμε τα ιόντα (πυρήνες) του δευτερίου ₁H² μέσα στον επιταχυντή Α₁, μέχρι να αποκτήσουν ταχύτητα υ₂, ή
   β) Με τη βοήθεια των ηλεκτρικών πεδίων Ε₁, Ε₂, Ε₃, … τα οποία υπάρχουν μέσα στο σωλήνα Τ, μειώνουμε τη ταχύτητα των ιόντων (πυρήνων) της δέσμης b από τη τιμή υ₁ στη τιμή υ₂, (υ₂ < υ₁).
6. Όπως είναι γνωστό, από τη παραπάνω αυτή σύντηξη των ατομικών πυρήνων του δευτερίου ₁H² της δέσμης b και των ατομικών πυρήνων του τριτίου ₁H³ που υπάρχει μέσα στο κώνο C_o, εκλύεται ενέργεια 17,59 MeV, σύμφωνα με την πυρηνική αντίδραση:

7. Η εκλυομένη αυτή ενέργεια των 17,59 MeV θερμαίνει τη μεταλλική σφαίρα S και κατά συνέπεια, θερμαίνεται και το νερό το οποίο υπάρχει μέσα στο δοχείο D_o.
   Τη θερμότητα αυτή του νερού τη μετατρέπουμε τελικώς σε ηλεκτρική ενέργεια, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που εφαρμόζουμε και στους ατομικούς αντιδραστήρες σχάσης (Ουρανίου, Πλουτωνίου).

Μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, δώσαμε σε βασικές γραμμές τον τρόπο λειτουργίας της Μηχανής «ΖΕΥΣ».

Ο έλεγχος και η συνεχής λειτουργία της μηχανής

Στη Μηχανή «ΖΕΥΣ», επειδή η παραγόμενη πυρηνική ενέργεια από τη σύντηξη των ατομικών πυρήνων του δευτερίου ₁H² και του τριτίου ₁H³ θα πρέπει να είναι συνεχής και σταθερή στη μονάδα του χρόνου t (ήτοι, η ισχύς P της μηχανής θα πρέπει να είναι σταθερή), αυτό επιτυγχάνεται με το παρακάτω τρόπο:
Από μία «αποθήκη» ιόντων (πυρήνων) δευτερίου ₁H², τροφοδοτούμε συνεχώς τον επιταχυντή Α₁ με τα ιόντα αυτά.
Κατόπιν, κατά χρονικά διαστήματα κατευθύνουμε αντιστοίχως, κάθε φορά και για πολύ μικρό χρόνο t_a (χρόνος δράσης t_a), δέσμες b ιόντων (πυρήνων) δευτερίου ₁H² προς τη ποσότητα του τριτίου ₁H³ (το οποίο βρίσκεται στο εσωτερικό του κώνου C_o και πλησίον της κορυφής C).
Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που κατευθύνουμε και μια νέα δέσμη b προς τη ποσότητα του τριτίου ₁H³ θα έχουμε αντιστοίχως και έκλυση ενέργειας από τη σύντηξη των ατομικών πυρήνων του δευτερίου ₁H² και του τριτίου ₁H³.
Συνεπώς με τον τρόπο αυτό θα έχουμε, ελεγχόμενη και σταθερή παραγωγή ενέργειας, στη μονάδα του χρόνου t από τη Μηχανή «ΖΕΥΣ».
Τέλος, ένας σταθμός παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, χρησιμοποιώντας τη Μηχανή «ΖΕΥΣ», μπορεί να έχει μία ή περισσότερες μηχανές, οι οποίες να λειτουργούν όλες μαζί συγχρόνως ή να λειτουργούν με μία προκαθορισμένη σειρά, ήτοι όταν παύει η λειτουργία της μιας μηχανής να αρχίζει να λειτουργεί η επόμενη μηχανή.

Συμπέρασμα

Ανακεφαλαιώνοντας, όλα όσα αναφέραμε στην εργασία μας αυτή, διαπιστώνουμε ότι:
Το βασικότερο και σημαντικότερο σημείο της κατασκευής και λειτουργίας της Μηχανής «ΖΕΥΣ», είναι ο σχεδιασμός του αντιδραστήρα, ήτοι της μεταλλικής σφαίρας S, σχ. 1.
Η λογική του σχεδιασμού του αντιδραστήρα, είναι η εξής:
Στο εσωτερικό του κώνου C_o (του οποίου η γωνία φ της κορυφής του C είναι μικρή) και πλησίον της κορυφής C, τοποθετούμε μια μικρή ποσότητα του ενός από τα δυο προς σύντηξη υλικά (π.χ. τρίτιο ₁H³).
Κατόπιν, με μία πυκνή δέσμη ιόντων, υψηλής κινητικής ενέργειας Ε του δεύτερου προς σύντηξη υλικού (δευτέριου ₁H²), «βομβαρδίζουμε» τον ακίνητο στόχο της ποσότητας του τριτίου ₁H³.
Με βάση λοιπόν, το σχεδιασμό του αντιδραστήρα της Μηχανής «ΖΕΥΣ» θα συμβούν τα εξής:
Σε ένα πάρα πολύ μικρό χώρο ε_ο (ε_ο → 0, ο οποίος βρίσκεται στο εσωτερικό του κώνου C_o και πολύ πλησίον της κορυφής C) θα έχουμε:
Συγκέντρωση και εγκλωβισμό, πάρα πολύ μεγάλης ενέργειας Ε σε ένα πάρα πολύ μικρό χώρο ε_ο (ε_ο → 0) με αποτέλεσμα να έχουμε αναγκαστικά, σύντηξη των ατομικών πυρήνων του τριτίου ₁H³ με τους ατομικούς πυρήνες του δευτερίου ₁H² και συνεπώς, έκλυση πυρηνικής ενέργειας από τη σύντηξη αυτή.
Όπως διαπιστώνουμε, η λογική του σχεδιασμού του αντιδραστήρα, παίζει βασικότατο ρόλο για την αποτελεσματική σύντηξη των ατομικών πυρήνων του δευτερίου ₁H² και του τριτίου ₁H³, χρησιμοποιώντας τη Μηχανή «ΖΕΥΣ».

Αξιόλογη παρατήρηση

Επίσης, ένας άλλος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να επιτύχουμε σύντηξη των ατομικών πυρήνων του δευτερίου ₁H² και του τριτίου, είναι ο εξής:
Εισάγουμε εντός του επιταχυντή Α₁, ίση περίπου ποσότητα ιόντων δευτερίου ₁H² και τριτίου ₁H³ και τα επιταχύνουμε, μέχρι να αποκτήσουν μια πάρα πολύ μεγάλη ταχύτητα υ₁.
Κατόπιν και για πολύ μικρό χρόνο t_a (χρόνος δράσης t_a), τη δέσμη b των παραπάνω αυτών ιόντων του δευτερίου ₁H² και του τριτίου ₁H³ την εισάγουμε εντός του κώνου C_o, όπου στο εσωτερικό του και στη κορυφή C δεν υπάρχει ποσότητα τριτίου ₁H³, ή ₃Li⁶ .
Έτσι λοιπόν, με τον τρόπο αυτό θα έχουμε συγκέντρωση και εγκλωβισμό, πάρα πολύ μεγάλης ενέργειας (των ιόντων του δευτερίου ₁H² και τριτίου ₁H³ της δέσμης b) σε ένα πάρα πολύ μικρό χώρο ε_ο (ε_ο → 0). Κατά συνέπεια, θα έχουμε αναγκαστικά, σύντηξη των ατομικών πυρήνων του δευτέριου ₁H² και τρίτου ₁H³ της δέσμης b, μέσα στο χώρο ε_ο (ε_ο → 0).
Τον τρόπο αυτό της σύντηξης (των ατομικών πυρήνων του δευτερίου ₁H² και τριτίου ₁H³ της δέσμης b) τον οποίο αναφέραμε παραπάνω, εφεξής θα τον ονομάζουμε, συζυγής τρόπος σύντηξης.
Αντίθετα, τον τρόπο που αναφέραμε στα προηγούμενα, σχ. 1 (όπου, η ποσότητα του τριτίου ₁H³ είναι, τοποθετημένη στο εσωτερικό του κώνου C_o και στη κορυφή C), εφεξής θα τον ονομάζουμε, μη συζυγής τρόπος σύντηξης.
Οι δυο αυτοί τρόποι, ήτοι ο μη συζυγής τρόπος σύντηξης και ο συζυγής τρόπος σύντηξης, είναι το ίδιο αποτελεσματικοί για τη σύντηξη των ατομικών πυρήνων του δευτέριου ₁H² και του τρίτιου ₁H³, χρησιμοποιώντας τη Μηχανή «ΖΕΥΣ».
Επίσης, ένας τρίτος (και πολύ ενδιαφέρων) τρόπος σύντηξης ατομικών πυρήνων, χρησιμοποιώντας τη Μηχανή «ΖΕΥΣ», είναι ο εξής:
Τοποθετούμε στο εσωτερικό του κώνου C_o και στη κορυφή C σχ. 1, ένα πολύ μικρό σφαιρίδιο Α (μεγέθους κεφαλιού καρφίτσας ή μικρότερο), το οποίο περιέχει δευτέριο και τρίτιο.
Κατόπιν, για πολύ μικρό χρόνο t_a (χρόνος δράσης), κατευθύνουμε διαμέσου του κώνου C_o προς το σφαιρίδιο Α μία δέσμη b ακτίνων Laser, υψηλής ισχύος.
Στη περίπτωση αυτή, εντός του χώρου ε_ο (ε_ο → 0) θα έχουμε αναγκαστικά, σύντηξη των ατομικών πυρήνων του δευτερίου και του τριτίου.
Τον τρόπο αυτό σύντηξης, εφεξής θα τον ονομάζουμε, σύντηξη ατομικών πυρήνων με ακτίνες Laser.

Τέλος, οι τρεις τρόποι σύντηξης των ατομικών πυρήνων του δευτερίου και του τριτίου τους οποίους αναφέραμε παραπάνω, ήτοι:

1. Ο μη συζυγής τρόπος σύντηξης
2. Ο συζυγής τρόπος σύντηξης, και
3. Σύντηξη με ακτίνες Laser

αποτελούν τους τρεις βασικούς τρόπους σύντηξης των ατομικών πυρήνων του δευτερίου και του τριτίου, χρησιμοποιώντας τη Μηχανή «ΖΕΥΣ».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στη Μηχανη "ΖΕΥΣ" ο συζυγης τροπος συντηξης (εκτος της περιπτωσης των ιοντων Δευτεριου - Τριτιου που αναφεραμε παραπανω), μπορει να εφαρμοσθει με τον ιδιο ακριβως τροπο και στη περιπτωση με ιοντα Υδρογονου - Υδρογονου.

Επίλογος

Με βάση αυτά που αναφέραμε στην εργασία μας αυτή δώσαμε σε γενικές γραμμές το σχεδιασμό της Μηχανής «ΖΕΥΣ», ήτοι την κατασκευή (περιγραφή) και τον τρόπο λειτουργίας της.
Η Μηχανή «ΖΕΥΣ», παρουσιάζει πολλά πλεονεκτήματα συγκριτικά με τις διάφορες μηχανές σύντηξης, οι οποίες έχουν δοκιμασθεί μέχρι σήμερα και των οποίων το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό.
Η κατασκευή και ο τρόπος λειτουργίας της Μηχανής «ΖΕΥΣ» με την υπάρχουσα σημερινή τεχνολογία, μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Επίσης και από άποψης οικονομικού κόστους η Μηχανή «ΖΕΥΣ», πλεονεκτεί συγκριτικά με άλλες μηχανές σύντηξης.
Όμως, η πειραματική έρευνα και οι απαραίτητες βελτιώσεις, οι οποίες μπορούν να γίνουν στη Μηχανή «ΖΕΥΣ» (έχω τη γνώμη), ότι θα μας δώσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ήτοι να παράγουμε ενέργεια από μία ελεγχόμενη σύντηξη ατομικών πυρήνων.
Ανεξάρτητα όμως, από αυτά που αναφέραμε στην εργασία μας αυτή, ο χρόνος και οι πειραματικές δοκιμές θα μας δείξουν, εάν μπορούμε να επιτύχουμε τελικώς, το παραπάνω αυτό επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ας ελπίζουμε λοιπόν, ότι κάποτε θα δοκιμασθεί στη πράξη η Μηχανή «ΖΕΥΣ» και ας ευχόμαστε να έχουμε το παραπάνω αυτό επιθυμητό αποτέλεσμα για το καλό του ανθρώπου και τη προστασία του περιβάλλοντος.

Copyright 2010: Christos A. Tsolkas

Χρήστος Α. Τσόλκας
Αγρίνιο, 21 Δεκεμβρίου 2010

©  Copyright 2001 Tsolkas Christos.  Web design by Wirenet Communications