Η Ηλεκτροβαρυτικη Θεωρια 4

Ας πάρουμε τώρα, π.χ. το άτομο του υδρογόνου.
Σύμφωνα με την Η.Β.Θ., ο πυρήνας του (δηλαδή το πρωτόνιο), επειδή είναι θετικά φορτισμένος, έλκει τα αρνητικά και απωθεί τα θετικά, ηλεκτρίνια του Αιθέρα.
Αντίθετα, το περιστρεφόμενο ηλεκτρόνιο γύρω από τον πυρήνα του σε ακτίνα r, επειδή είναι αρνητικά φορτισμένο, έλκει τα θετικά και απωθεί τα αρνητικά, ηλεκτρίνια του Αιθέρα.
Έτσι, στο περιβάλλον του ατόμου του υδρογόνου, έχουμε μια «διαταραχή» των θετικών και αρνητικών ηλεκτρινίων του Αιθέρα και το περιστρεφόμενο ηλεκτρόνιο, συμπεριφέρεται σαν μία «κυκλική ηλεκτρική χορδή» ακτίνας r, επί της οποίας δημιουργούνται στάσιμα κύματα του Αιθέρα (Αιθερικά κύματα) μήκους κύματος λ για τα οποία ισχύει η σχέση:

2πr = n · λ (1)

όπου n = 1, 2, 3, …
Σε αυτά τα στάσιμα κύματα του Αιθέρα (Αιθερικά κύματα), τα οποία δημιουργούνται επί της κυκλικής τροχιάς του περιστρεφόμενου ηλεκτρονίου, οι δεσμοί είναι ηλεκτρίνια του Αιθέρα τα οποία ταλαντώνονται με το ελάχιστο πλάτος ταλάντωσης και οι κοιλίες είναι ηλεκτρίνια του Αιθέρα, τα οποία ταλαντώνονται με το μέγιστο πλάτος ταλάντωσης.
Έτσι, στη περίπτωση αυτή, το περιστρεφόμενο ηλεκτρόνιο, κινείται μόνο σε καθορισμένες κυκλικές τροχιές ακτίνας r, οι οποίες δίδονται από τη σχέση (1).
Συνεπώς, στη περίπτωση αυτή του ατόμου του υδρογόνου που αναφέραμε παραπάνω, τα στάσιμα υλικά κύματα που δέχεται η Κυματομηχανική δεν είναι τίποτε άλλο, παρά στάσιμα κύματα του Αιθέρα (Αιθερικά κύματα) τα οποία δημιουργούνται επί της κυκλικής τροχιάς του περιστρεφόμενου ηλεκτρονίου.
Συνεπώς μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, καταλήγουμε στο παρακάτω βασικό συμπέρασμα:

Συμπέρασμα

Στα περιστρεφόμενα ηλεκτρόνια γύρω από τους ατομικούς πυρήνες:

α. Τα στάσιμα υλικά κύματα, τα οποία δημιουργούνται επί των τροχιών τους (όπως δέχεται, η Κυματομηχανή), είναι στάσιμα κύματα του Αιθέρα (Αιθερικά κύματα).

β. Ο δυϊσμός ύλης – κύματος, που δέχεται η Κυματομηχανική για τα περιστρεφόμενα αυτά ηλεκτρόνια, δεν υπάρχει μέσα στη Φύση.

γ. Κάθε υλικό σώμα (όπως π.χ. τα περιστρεφόμενα αυτά ηλεκτρόνια) δεν έχει ποτέ ιδιότητες ύλης και κύματος (όπως λανθασμένα ισχυρίζεται η Κυματομηχανική), διότι:
Σύμφωνα με την Η.Β.Θ. κάθε υλικό σώμα, έχει μόνο σωματιδιακές ιδιότητες και ποτέ κυματικές.

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ

Tο εύλογο ερώτημα, που γεννιέται τώρα, είναι το εξής:

ΕΡΩΤΗΜΑ: Πώς είναι δυνατό να είναι λάθος η Κυματομηχανική, τη στιγμή κατά την οποία, έχει «επαληθευθεί» με διάφορα πειράματα, όπως π.χ. το πείραμα Davisson – Germer, το πείραμα των δύο σχισμών με ηλεκτρόνια, κ.λ.π.;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, είναι η εξής:

Σύμφωνα με την Η.Β.Θ. για να αποδείξουμε ότι, η Κυματομηχανική είναι μία εντελώς λανθασμένη Θεωρία Φυσικής, εκτελούμε το παρακάτω απλό, αλλά πολύ μεγάλης σημασίας, πείραμα Φυσικής.

ΤΟ «ΤΕΤΡΑΠΛΟ ΠΕΙΡΑΜΑ» ΤΗΣ Η.Β.Θ.

Το «τετραπλό πείραμα» της Η.Β.Θ., εκτελείται σε τέσσερις φάσεις, ως εξής:

ΦΑΣΗ Ι: Με ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
ΦΑΣΗ ΙΙ: Με νετρόνια.
ΦΑΣΗ ΙΙΙ: Με πρωτόνια.
ΦΑΣΗ ΙV: Με ηλεκτρόνια.

1. Η εκτέλεση του πειράματος με ηλεκτρομαγνητικά κύματα.

Ας υποθέσουμε σχ. 1 ότι έχουμε μια πηγή S (πομπός), εκπομπής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων (μικροκυμάτων), μήκους κύματος λ:

λ = 0,001 cm

Λαμβάνουμε τώρα μία σχισμή d, πλάτους:

d = 10 · λ
d = 0,1 mm

Στη περίπτωση αυτή, τα ηλεκτρομαγνητικά αυτά κύματα, μήκους κύματος λ = 0,001 cm, διερχόμενα μέσα από τη σχισμή πλάτους d = 0,1 mm θα περιθλασθούν και θα μας δώσουν επί του πετάσματος Β μία καμπύλη κατανομής Ε₁, με μέγιστα (max)_{i ,} (i=1,2,3,…) και ελάχιστα (min)_j, (j=1,2,3,…).
Τα μέγιστα (max)_i και τα ελάχιστα (min)_j, ανιχνεύονται με ένα ανιχνευτή D (δέκτη), ο οποίος κινείται επί του πετάσματος Β.

σχ. 1

a. Όπως είναι γνωστό, τα μέγιστα (max)_{i ,} (i=1,2,3,…)δίδονται από τον τύπο:

Αντικαθιστώντας τώρα στο τύπο (2) τις τιμές d = 0,01 cm, λ = 0,001 cm και k = 1, 2, 3, …, έχουμε αντιστοίχως τις γωνίες περίθλασης:

Σημείωση: Προφανώς το κεντρικό μέγιστο, (max)_o έχουμε για γωνία:

b. Επίσης, τα ελάχιστα (min)_j, (j=1,2,3,…) δίδονται από τον τύπο:

Αντικαθιστώντας τώρα στον τύπο (4) τις τιμές d = 0,01 cm, λ = 0,001 cm και j = 1, 2, 3,…, έχουμε αντιστοίχως τις γωνίες περίθλασης:

Συνεπώς, μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, παρατηρούμε ότι, η ακτινοβολία των μικροκυμάτων λ = 0,001 cm, όταν διέρχεται από τη στενή σχισμή πλάτους d = 0,1 mm, περιθλάται και μας δίδει στο πέτασμα Β:

1. Το κεντρικό μέγιστο, (max)_o με γωνία περίθλασης, που δίδεται από τη σχέση (3)
2. Τα μέγιστα (max)_{1 ,} (max)_2, (max)_3, … με γωνίες περίθλασης, που δίδονται από τις σχέσεις (Α).
3. Τα ελάχιστα (min)_1, (min)_2, (min)_3,… με γωνίες περίθλασης, που δίδονται από τις σχέσεις (Β).

2. Η εκτέλεση του πειράματος με νετρόνια

Όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με τη Κυματομηχανική, ένα σώμα μάζας m, όταν κινείται με ταχύτητα V, ισοδυναμεί με ένα υλικό κύμα του οποίου το μήκος κύματος λ, δίδεται από την εξίσωση του L. de Broglie:

όπου h είναι η σταθερά του Planck.
Ας υποθέσουμε τώρα, ότι έχουμε ένα νετρόνιο m_n. Όπως είναι γνωστό, η μάζα m_n του νετρονίου είναι:

Συνεπώς, (σύμφωνα με τη Κυματομηχανική), εάν θέλουμε ένα κινούμενο νετρόνιο να ισοδυναμεί με ένα υλικό κύμα του οποίου το μήκος κύματος λ να είναι λ = 0,001 cm (δηλαδή, όσο είναι το μήκος κύματος των μικροκυμάτων που αναφέραμε στη παραπάνω περίπτωση (1)), τότε σύμφωνα με τη σχέση (5) το νετρόνιο αυτό θα πρέπει να κινείται με ταχύτητα:

Έτσι λοιπόν, στη περίπτωση αυτή στη πειραματική συσκευή του σχ. 1, εκπέμπουμε από τη πηγή S βραδέα νετρόνια με ταχύτητα V = 3,95 cm/sec, τα οποία διέρχονται μέσα από τη στενή σχισμή πλάτους d = 0,1 mm.

Το ερώτημα που γεννιέται τώρα, είναι το εξής:

ΕΡΩΤΗΜΑ: Σύμφωνα με τη Κυματομηχανική, τα βραδέα αυτά νετρόνια που εκπέμπονται από τη πηγή S με ταχύτητα V = 3,95 cm/sec, όταν διέρχονται μέσα από τη στενή σχισμή πλάτους d = 0,1 mm θα περιθλασθούν και θα μας δώσουν επί του πετάσματος Β μια καμπύλη κατανομής Ε₂, η οποία να ταυτίζεται με την καμπύλη κατανομής Ε₁ των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που αναφέραμε στη περίπτωση (1);
Δηλαδή με απλά λόγια τα μέγιστα (max)_i και τα ελάχιστα (min)_j της καμπύλης Ε₂των νετρονίων θα συμπίπτουν αντιστοίχως με τα μέγιστα (max)_i και τα ελάχιστα (min)_j της καμπύλης Ε₁ των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, σχ. 1, όπως αυτά δίδονται από τις σχέσεις (3), (Α) και (Β);
Η απάντηση στο παραπάνω αυτό ερώτημα, είναι ΟΧΙ.
Διότι, σύμφωνα με την Η.Β.Θ., επειδή η ύλη έχει μόνο σωματιδιακές και ποτέ υλο – κυματικές ιδιότητες (όπως λανθασμένα ισχυρίζεται η Κυματομηχανική), τα παραπάνω αυτά βραδέα νετρόνια τα οποία κινούνται με ταχύτητα V = 3,95 cm/sec, όταν διέλθουν μέσα από τη στενή σχισμή d = 0,1 mm θα συγκεντρωθούν στο σημείο (περιοχή) Μ, χωρίς να περιθλασθούν, σύμφωνα με τι σχέσεις (3), (Α) και (Β), όπως ισχυρίζεται η Κυματομηχανική.

3. Η εκτέλεση του πειράματος με πρωτόνια.

Όπως είναι γνωστό, η μάζα m_p του πρωτονίου είναι κατά πολύ μεγάλη προσέγγιση, ίση με τη μάζα m_n του νετρονίου, (m_p= m_n).
Στη περίπτωση αυτή από τη πηγή S σχ. 1, εκπέμπουμε βραδέα πρωτόνια με ταχύτητα V = 3,95 cm/sec (όση είναι και η ταχύτητα των νετρονίων που αναφέραμε στη περίπτωση (1)). Εάν, τα βραδέα αυτά νετρόνια διέλθουν από τη στενή σχισμή πλάτους d = 0,1 mm, τότε αυτά θα περιθλασθούν και θα μας δώσουν επί του πετάσματος Β, μία καμπύλη κατανομής Ε₃, η οποία να ταυτίζεται με την καμπύλη Ε₁ των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και με την καμπύλη Ε₂ των νετρονίων, σύμφωνα με τις σχέσεις (3), (Α) και (Β) που αναφέραμε παραπάνω;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ΟΧΙ.
Δηλαδή, είναι η ίδια ακριβώς απάντηση που δώσαμε παραπάνω και για τη περίπτωση των νετρονίων.

4. Η εκτέλεση του πειράματος με ηλεκτρόνια.

Όπως είναι γνωστό, η μάζα m_e του ηλεκτρονίου, είναι:

Συνεπώς, (σύμφωνα με τη Κυματομηχανική), εάν θέλουμε ένα κινούμενο ηλεκτρόνιο να ισοδυναμεί με ένα υλικό κύμα του οποίου το μήκος κύματος λ να είναι λ = 0,001 cm (δηλαδή, όσο είναι και το μήκος κύματος των μικροκυμάτων που αναφέραμε στη παραπάνω περίπτωση (1)), τότε σύμφωνα με τη σχέση (5) το ηλεκτρόνιο αυτό θα πρέπει να κινείται με ταχύτητα:

Έτσι λοιπόν, στη περίπτωση αυτή στη πειραματική συσκευή του σχ. 1, εκπέμπουμε από τη πηγή S ηλεκτρόνια με ταχύτητα V = 7273 cm/sec, τα οποία διέρχονται μέσα από τη στενή σχισμή πλάτους d = 0,1 mm. Το ερώτημα που γεννιέται τώρα, είναι το εξής:

ΕΡΩΤΗΜΑ: Σύμφωνα με τη Κυματομηχανική τα παραπάνω αυτά ηλεκτρόνια που εκπέμπονται από τη πηγή S με ταχύτητα V = 7273 cm/sec όταν διέρχονται μέσα από τη στενή σχισμή πλάτους d = 0,1 mm , θα περιθλασθούν και θα μας δώσουν επί του πετάσματος Β, μία καμπύλη κατανομής Ε₄, η οποία να ταυτίζεται με την καμπύλη κατανομής Ε₁ των μικροκυμάτων που αναφέραμε στη περίπτωση (1);
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι, ΟΧΙ.
Δηλαδή, είναι η ίδια ακριβώς απάντηση που δώσαμε παραπάνω για την περίπτωση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, των νετρονίων και των πρωτονίων.
Μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, καταλήγουμε στο βασικό συμπέρασμα, ότι:

Συμπέρασμα

Για να είναι η Κυματομηχανική μια ορθή Θεωρία Φυσικής θα πρέπει κατά την εκτέλεση του «τετραπλού πειράματος» της Η.Β.Θ. (όπως αυτό περιγράφηκε παραπάνω), οι καμπύλες κατανομής Ε₁, Ε₂, Ε₃, Ε₄ των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, των νετρονίων, των πρωτονίων και των ηλεκτρονίων να ταυτίζονται όλες μεταξύ τους, ήτοι να είναι:

και να μας δίδει η κάθε καμπύλη κατανομής Ε1, Ε2, Ε3, Ε4 τις ίδιες γωνίες περίθλασης, όπως αυτές δίδονται από τις σχέσεις (3), (Α) και (Β).

Αλλά όμως επειδή σύμφωνα με την Η.Β.Θ., η ύλη έχει μόνο σωματιδιακές και ποτέ υλο – κυματικές ιδιότητες (όπως λανθασμένα ισχυρίζεται η Κυματομηχανική), αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ότι: Εάν εκτελεσθεί το «τετραπλό πείραμα» της Η.Β.Θ., τα αποτελέσματα που θα προκύψουν θα μας αποδείξουν ότι, η Κυματομηχανική, είναι μία εντελώς λανθασμένη Θεωρία Φυσικής.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΩΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΩΝ
( Το πείραμα e – 72 – 1 )

Το «τετραπλό πείραμα» της Η.Β.Θ. που αναφέραμε παραπάνω, μπορούμε να το εκτελέσουμε και σε μία μόνο φάση (πείραμα e – 72 - 1) ήτοι, με ηλεκτρόνια τα οποία κινούνται με ταχύτητα V = 72,73 cm/sec και διέρχονται μέσα από μία σχισμή πλάτους d = 1 cm!!!
Στη περίπτωση αυτή, με βάση το νόμο (5) του L. de Broglie είναι, λ = 0,1 cm και συνεπώς d = 10 λ.
Επίσης, σύμφωνα με τη Κυματομηχανική στη περίπτωση αυτή του πειράματος e – 72 -1, το αποτέλεσμα της περίθλασης των ηλεκτρονίων θα είναι ακριβώς το ίδιο, (όπως αυτό φαίνεται στη καμπύλη Ε₄ του σχ. 1), διότι ο λόγος είναι ο ίδιος και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ήτοι:

a. , (λ = 0,001 και d = 0,01, σχέσεις (2) και (4)), και

b. (λ = 0,1 και d = 1 , σύμφωνα με το πείραμα e –72 -1).

Συνεπώς, γεννιέται το ερώτημα:
Στο πείραμα e –72 - 1, τα ηλεκτρόνια τα οποία κινούνται με ταχύτητα V = 72,73 cm/sec, όταν διέρχονται μέσα από τη σχισμή πλάτους d = 1 cm!!! θα περιθλασθούν, όπως ισχυρίζεται η Κυματομηχανική;
Η απάντηση στο παραπάνω αυτό ερώτημα, σύμφωνα με την Η.Β.Θ. είναι, κατηγορηματικά ΟΧΙ! Στο πείραμα e – 72 - 1, τα ηλεκτρόνια σε καμία απολύτως περίπτωση δεν θα περιθλασθούν!
Το πείραμα e –72 -1, είναι απλό στην εκτέλεση του και κοστίζει πολύ λίγα χρήματα.
Η εκτέλεση του πειράματος e –72 -1 θα μας αποδείξει οριστικά και αμετάκλητα, εάν η Κυματομηχανική (και κατά συνέπεια και η Κβαντομηχανική), είναι δύο ορθές ή λανθασμένες Θεωρίες Φυσικής.
Το πείραμα e – 72 - 1, είναι από τα πιο απλά και σημαντικά πειράματα, που έχουν προταθεί μέχρι σήμερα, στην Ιστορία της Φυσικής. Ίσως, μπορεί να θεωρηθεί και το σημαντικότερο πείραμα των τελευταίων 100 ετών !
Γιατί λοιπόν, δεν εκτελείται το απλό και πολύ σημαντικό αυτό πείραμα e –72 -1, προκειμένου να γνωρίζουμε, εάν η Κυματομηχανική (και κατά συνέπεια και η Κβαντομηχανική ) είναι, δύο ορθές ή λανθασμένες Θεωρίες Φυσικής;

Σημείωση: Ο συμβολισμός e – 72 –1 σημαίνει, ηλεκτρόνια τα οποία κινούνται με ταχύτητα v = 72 cm/sec και διέρχονται μέσα από μια σχισμή πλάτους d = 1 cm.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΗΣ ΣΧΙΣΜΗΣ ΜΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΑ
(Το πείραμα DS – e – 727 – 0,1 – 2)

Tο πείραμα της διπλής σχισμής με ηλεκτρόνια (Το πείραμα DS – e – 727 – 0,1 – 2 έχει, ως εξής:

Ηλεκτρόνια, τα οποία κινούνται με ταχύτητα V = 727 cm/sec (ήτοι, λ = 0,01 cm σύμφωνα με το νόμο του L. de Broglie), διέρχονται μέσα από δύο σχισμές S₁ και S₂ πλάτους d = 10λ, ήτοι d = 0,1 cm (d = 1 mm).
Οι σχισμές S₁και S₂, απέχουν μεταξύ τους απόσταση b = 2 cm, σχ. 1.1.

σχ. 1.1

Έτσι λοιπόν, στη περίπτωση αυτή (εάν, πραγματικά ισχύει η Κυματομηχανική) τα ηλεκτρόνια διερχόμενα μέσα από τις δύο σχισμές S₁και S₂ θα πρέπει επί του πετάσματος S να σχηματίσουν φωτεινούς κροσσούς (συγκέντρωση ηλεκτρονίων) και σκοτεινούς κροσσούς (μηδενική συγκέντρωση ηλεκτρονίων), σχ. 1.1.
Επίσης, σύμφωνα με τα γνωστά η απόσταση f μεταξύ δύο διαδοχικών φωτεινών ή σκοτεινών κροσσών, είναι σταθερή και ίση με:

Συνεπώς στο πείραμα DS – e – 727 – 0,1 – 2 επειδή είναι, λ = 0,01 cm και b = 2 cm, εάν υποθέσουμε ότι, π.χ. είναι L = 100 cm, τότε η απόσταση f, σύμφωνα με τη σχέση (a), είναι:

Το ερώτημα, που γεννιέται τώρα είναι το εξής:
Στο πείραμα DS – e – 727 – 0,1 – 2 σχ. 1.1 τα ηλεκτρόνια, διερχόμενα μέσα από τις δύο σχισμές S₁και S₂θα σχηματίσουν επί του πετάσματος S, φωτεινούς και σκοτεινούς κροσσούς, οι οποίοι θα απέχουν μεταξύ τους σταθερή απόσταση f = 0,5 cm, όπως ισχυρίζεται η Κυματομηχανική;
Η απάντηση στο παραπάνω αυτό ερώτημα, σύμφωνα με την Ηλεκτροβαρυτική Θεωρία είναι, ΟΧΙ!
Δηλαδή, με απλά λόγια:
Τα ηλεκτρόνια, διερχόμενα μέσα από τις δύο σχισμές S₁και S₂θα προσπέσουν κατ’ ευθείαν στο πέτασμα S, χωρίς ποτέ να σχηματίσουν φωτεινούς και σκοτεινούς κροσσούς, όπως ισχυρίζεται η Κυματομηχανική, σχ. 1.1.
Το πείραμα DS – e – 727 – 0,1 – 2 είναι απλό στην εκτέλεσή του και στοιχίζει πολύ λίγα χρήματα.
Συνεπώς, από τα αποτελέσματα του πειράματος DS – e – 727 – 0,1 – 2 θα γνωρίζουμε οριστικά και αμετάκλητα, εάν η Κυματομηχανική (και, κατά συνέπεια και η Κβαντομηχανική), είναι δύο ορθές ή λανθασμένες Θεωρίες Φυσικής.
Γιατί λοιπόν, δεν εκτελείται το απλό και πολύ σημαντικό αυτό πείραμα DS – e – 727 – 0,1 – 2 προκειμένου να γνωρίζουμε, ποια από τις δύο Θεωρίες είναι ορθή, η Κυματομηχανική ή η Ηλεκτροβαρυτική Θεωρία;

Σημείωση: Ο συμβολισμός, DS – e – 727 – 0,1 – 2 σημαίνει, «πείραμα διπλής σχισμής με ηλεκτρόνια, τα οποία κινούνται με ταχύτητα V = 727 cm/sec και διέρχονται μέσα από δυο σχισμές S₁και S₂πλάτους d = 0,1 cm (d = 1 mm), οι οποίες απέχουν μεταξύ τους, απόσταση b = 2 cm».

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ e – 1111

Όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με το νόμο του L. de Broglie:

ένα ηλεκτρόνιο για να έχει μήκος κύματος λ = 6500 (δηλαδή, όσο είναι το μήκος κύματος, κόκκινου μονοχρωματικού φωτός) θα πρέπει να κινείται με ταχύτητα:

Έτσι λοιπόν, με βάση τις τιμές (c), η ταχύτητα v με την οποία θα πρέπει να κινείται το ηλεκτρόνιο, είναι:

Ας υποθέσουμε τώρα σχ. (1.2) ότι, έχουμε δύο πάρα πολύ λείες πλάκες Μ₁ και Μ₂ (μεταλλικές, υάλινες, κ.λ.π.) τις οποίες φέρουμε μεταξύ τους σε επαφή.
Οι πλάκες αυτές Μ₁ και Μ₂ είναι αρκετού πάχους, ώστε να μη διαπερνώνται από τα ηλεκτρόνια, τα οποία εκπέμπονται από τη πηγή S.

σχ. 1.2

Επίσης, ας υποθέσουμε ότι, το διάκενο d (η σχισμή) μεταξύ των δύο πλακών Μ₁ και Μ₂ είναι της τάξης του:

Σημείωση: Το πλάτος d=6^.10^-4 cm της σχισμής, ελέγχεται με ακτίνες Lasser και μετρείται με την βοήθεια μικροσκοπίου, καθώς και με διάφορες άλλες μεθόδους.
Επίσης, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, μπορούμε να κατασκευάσουμε, σχισμή μεταξύ δύο πλακών με πλάτος μικρότερο των 6^.10^-4 cm .
Συνεπώς, έχουμε:

Μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, το πείραμα e – 1111 σχ. (1.3), εκτελείται ως εξής:
Από μία πηγή S, εκπέμπουμε μονοχρωματικά ηλεκτρόνια με ταχύτητα v = 111.905 cm/sec, (v = 1.119 m/sec), σύμφωνα με τη σχέση (d).

σχ. 1.3

Τα ηλεκτρόνια αυτά, διερχόμενα μέσα από τη σχισμή d των δύο πλακών Μ₁ και Μ₂ (σύμφωνα πάντοτε με την Κυματομηχανική) θα πρέπει να περιθλασθούν και να μας δώσουν στο πέτασμα S₀ φωτεινούς και σκοτεινούς κροσσούς (φωτεινοί κροσσοί = συγκέντρωση ηλεκτρονίων και σκοτεινοί κροσσοί = μηδενική συγκέντρωση ηλεκτρονίων), όπου Κ₀ είναι ο κεντρικός φωτεινός κροσσός.

1. Όπως είναι γνωστό, οι σκοτεινοί κροσσοί Β₁, Β₂, Β₃,… δίδονται από τη γνωστή σχέση:

όπου, k = 1, 2, 3,…

Συνεπώς για τον πρώτο (k = 1) σκοτεινό κροσσό Β₁, από τη σχέση (g), έχουμε:

Ομοίως, για τον δεύτερο (k=2) σκοτεινό κροσσό Β₂ από τη σχέση (g), έχουμε:

κ.ο.κ. και για τους υπόλοιπους σκοτεινούς κροσσούς Β₃, Β₄, Β₅,… (k = 3, 4, 5,…).

2. Ομοίως, οι φωτεινοί κροσσοί W₁, W₂, W₃,… δίδονται από τη γνωστή σχέση:

Όπου, m = 1, 2, 3,…

Συνεπώς για το πρώτο (m = 1) φωτεινό κροσσό W₁ από τη σχέση (h), έχουμε:

Επίσης για το δεύτερο (m = 2) φωτεινό κροσσό W₂ από τη σχέση (h), έχουμε:

κ.ο.κ. και για τους υπόλοιπους φωτεινούς κροσσούς W₃, W₄, W₅,… (m = 3, 4, 5,…).

Το κρίσιμο ερώτημα που γεννιέται τώρα, είναι το εξής:
Κατά την εκτέλεση του πειράματος e – 1111 σχ. (1.3) τα ηλεκτρόνια τα οποία εκπέμπονται από την πηγή S θα περιθλασθούν και θα μας δώσουν επί του πετάσματος S₀ σκοτεινούς κροσσούς Β₁, Β₂,… με γωνίες περίθλασης α₁=6^ο,22’, α²=12^ο,51’ ,… και φωτεινούς κροσσούς W₁, W₂,… με γωνίες περίθλασης b₁=9^o,35’, b₂=15^o,71’ , …, όπως ισχυρίζεται η Κυματομηχανική;

Σύμφωνα με την Η.Β.Θ. η απάντηση στο παραπάνω αυτό ερώτημα, είναι ΑΡΝΗΤΙΚΗ.

Συγκεκριμένα, τα ηλεκτρόνια τα οποία εκπέμπονται από την πηγή S θα διέλθουν μέσα από τη σχισμή d και θα φθάσουν όλα στο σημείο K₀, χωρίς καθόλου να περιθλασθούν!!!

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι, στο πείραμά μας σχ. (1.3), εάν η πηγή S εκπέμπει κόκκινο μονοχρωματικό φως, μήκους κύματος λ = 6.500 (όπως αναφέραμε παραπάνω, σχέση (b)), τότε προφανώς το φως αυτό θα περιθλασθεί και θα μας δώσει σκοτεινούς κροσσούς Β₁, Β₂,… (α₁=6^ο,22’, α²=12^ο,51’ ,…) και φωτεινούς κροσσούς W₁, W₂,… (b₁=9^o,35’, b₂=15^o,71’ , …).
Όπως διαπιστώνουμε, το πείραμα e – 1111 είναι πολύ μεγάλης σημασίας για τη Φυσική.
Επίσης, το πείραμα αυτό είναι απλό στην εκτέλεσή και κοστίζει λίγα χρήματα.
Συνεπώς, με την εκτέλεση του πειράματος e – 1111 θα αποδειχθεί οριστικά και αμετάκλητα, εάν η Κυματομηχανική και η Κβαντομηχανική, είναι δύο ορθές ή λανθασμένες Θεωρίες Φυσικής.
Γιατί λοιπόν δεν εκτελείται, το απλό αυτό πείραμα e – 1111;

Σημείωση: Ο συμβολισμός e – 1111 σημαίνει, «πείραμα περίθλασης ηλεκτρονίων (μιας σχισμής) τα οποία κινούνται με ταχύτητα v = 1.111 m/sec (όση περίπου, είναι η ταχύτητα που δίδεται από τη σχέση (d.1)).

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ e – T – 1

Ας υποθέσουμε σχ. (1.4) ότι, έχουμε δύο λεπτές πλάκες Α και Β (μεταλλικές, υάλινες, κ.λ.π.), οι οποίες δεν διαπερνώνται από ηλεκτρόνια μέσης ή υψηλής κινητικής ενέργειας ή τα ηλεκτρόνια αυτά ανακλώνται, όταν προσπίπτουν επάνω στις πλάκες αυτές.
Στις δύο αυτές πλάκες Α και Β, κατασκευάζουμε αντιστοίχως, δύο όμοια παράθυρα (σχισμές) d₁ και d₂ διαστάσεων π.χ.:

d₁=d₂= 3 mmx 30 mm

σχ. (1.4)

Φέρουμε τώρα, τις δύο πλάκες Α και Β μεταξύ τους σε επαφή, ώστε να σχηματίζεται μία κοινή σχισμή d, διαστάσεων d = 3 mm x 30 mm, (δηλαδή οι δύο σχισμές d₁ και d₂ να συμπίπτουν μεταξύ τους), σχ. 1.5 (a).

σχ. 1.5 (a)

Η πλάκα Α παραμένει πάντοτε σταθερή, ενώ αντίθετα η πλάκα Β (εφαπτόμενη, πάντοτε με τη πλάκα Α), κινείται με πολύ μικρή ταχύτητα, π.χ. v_ο = 1 mm/sec, ώστε μετά από ένα χρόνο t > 3 sec το παράθυρο (η σχισμή) d της πλάκας Α και να έχει κλείσει εντελώς από την πλάκα Β, σχ. 1.5 (b).

σχ. 1.5 (b)

Το πείραμα e – T – 1, εκτελείται ως εξής:
Ας υποθέσουμε σχ. 1.6 ότι, έχουμε τις δύο πλευρές Α και Β που σχηματίζουν μεταξύ τους την κοινή σχισμή d.

σχ. 1.6

Από μία πηγή S εκπέμπουμε συνεχώς μονοχρωματικά ηλεκτρόνια μέσης ή υψηλής ταχύτητας, π.χ.:

v = 10⁶ cm/sec, ήτοι:

v = 10 km/sec.

Επειδή στη φάση αυτή η σχισμή d είναι αρκετά μεγάλη (d = 3 mm), τα ηλεκτρόνια αυτά, διερχόμενα μέσα από τη σχισμή d, προφανώς δεν θα περιθλασθούν και θα προσπέσουν κατ’ ευθείαν στο πέτασμα S₀, σε ένα πλάτος d₀ = 3 mm.
Ενώ λοιπόν η πηγή S συνεχίζει να εκπέμπει ηλεκτρόνια, αρχίζουμε και κλείνουμε σιγά – σιγά το παράθυρο (τη σχισμή) d, κινώντας την πλάκα B με πολύ μικρή ταχύτητα v₀ = 1 mm/sec για χρόνο t > 3 sec, σχ. 1.7.

σχ. 1.7

Σύμφωνα με το γνωστό νόμο του L. de Broglie, τα κινούμενα αυτά ηλεκτρόνια θα έχουν μήκος κύματος λ, ήτοι:

Έτσι λοιπόν, κατά την κίνηση της πλάκας Β , η κοινή σχισμή d μεταξύ των δύο πλακών Α και Β θα αρχίζει συνεχώς να μικραίνει και όταν το πλάτος της σχισμής γίνει:

τότε, τα ηλεκτρόνια τα οποία εκπέμπονται από τη πηγή S (σύμφωνα με αυτά που ισχυρίζεται η Κυματομηχανική) θα πρέπει να περιθλασθούν και να μας δώσουν επί του πετάσματος S₀ σκοτεινούς και φωτεινούς κροσσούς.
Συνεχίζοντας να ελαττώνουμε ακόμη περισσότερο το πλάτος d της σχισμής, θα σχηματιστούν επί του πετάσματος S₀, άλλοι σκοτεινοί και φωτεινοί κροσσοί, σε διαφορετική θέση από τους προηγούμενους, διότι η σχισμή, δεν έχει σταθερό, αλλά μεταβαλλόμενο πλάτος d το οποίο συνεχώς μικραίνει.
Συνεπώς, μετά από ένα χρόνο t > 3 sec , όταν κλείσει εντελώς το παράθυρο (η σχισμή) d, τότε επί του πετάσματος S₀, ένα μέρος των ηλεκτρονίων τα οποία εκπέμφθηκαν από την πηγή S θα πρέπει να περιθλασθούν, και να έχουμε μια σκέδαση ηλεκτρονίων, σε ένα πλάτος D, σχ. 1.7 (όπως, ισχυρίζεται η Κυματομηχανική).
Το ερώτημα που γεννιέται τώρα, είναι το εξής:
Κατά την εκτέλεση του πειράματος e – T – 1 τα ηλεκτρόνια τα οποία εκπέμπονται συνεχώς από την πηγή S, και διερχόμενα μέσα από τη σχισμή της οποίας το πλάτος d συνεχώς μικραίνει, από d = 3 mm έως d = 0 mm τότε, ένα μέρος των ηλεκτρονίων αυτών θα σκεδαστούν επί του πετάσματος S₀σχ. 1.7, όπως ισχυρίζεται η Κυματομηχανική;
Η απάντηση στο παραπάνω αυτό ερώτημα, είναι ΑΡΝΗΤΙΚΗ. Συγκεκριμένα, κατά την εκτέλεση του πειράματος e – T – 1, (σύμφωνα με την Η.Β.Θ.) δεν θα έχουμε καμία απολύτως περίθλαση (σκέδαση) ηλεκτρονίων επί του πετάσματος S₀.
Όπως παρατηρούμε, το πείραμα e – T – 1, είναι πολύ μεγάλης σημασίας για τη Φυσική, διότι με το πείραμα αυτό θα αποδειχθεί ότι, η ύλη δεν έχει κυματικές ιδιότητες αλλά μόνο σωματιδιακές. Το πείραμα e – T – 1 είναι, απλό στην εκτέλεσή του και κοστίζει λίγα χρήματα.
Γιατί λοιπόν δεν εκτελείται το απλό αυτό πείραμα της Φυσικής;
Σημείωση: Το πείραμα e – T – 1, εισάγει μία νέα καινοτομία στα πειράματα περίθλασης ηλεκτρονίων.
Συγκεκριμένα, ενώ μέχρι σήμερα στα πειράματα της απλής σχισμής, διπλής σχισμής, πείραμα Davisson – Germer, κ.λ.π. η σχισμή είχε σταθερό πλάτος d, αντίθετα στο πείραμα e – T – 1 το πλάτος της σχισμής d μεταβάλλεται (μειώνεται) μετά του χρόνου, γι’ αυτό το λόγο το πείραμα e – T – 1, θα το ονομάζουμε, «πείραμα περίθλασης ηλεκτρονίων, μεταβλητού πλάτους σχισμής».

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ e – T – 2

Το πείραμα e – T – 2, σχ. 1.8 είναι ένα πείραμα συμβολής ηλεκτρονίων. Στο πείραμα αυτό, χρησιμοποιούμε τα «Κάτοπτρα Fresnel».

σχ. 1.8

Τα δεδομένα του πειράματος e – T – 2, είναι τα εξής:

1. Η πηγή S, εκπέμπει μονοχρωματικά ηλεκτρόνια, ταχύτητας

Με βάση το γνωστό νόμο του L. de Broglie, τα ηλεκτρόνια αυτά, έχουν μήκος κύματος:

2. Η γωνία α των δύο κατόπτρων, είναι:

α = 0,04^ο

3. Η απόσταση R, είναι:

R = 0,5 m

4. Η απόσταση d, είναι:

d = 2 m

Τα ηλεκτρόνια τα οποία εκπέμπονται από την πηγή S , αφού ανακλασθούν στα δύο κάτοπτρα M₁ και M₂, συμβάλλουν στο πέτασμα S₀, σχηματίζοντας, φωτεινούς και σκοτεινούς κροσσούς, όπου P₀ είναι ο κεντρικός φωτεινός κροσσός.
Όπως είναι γνωστό, η απόσταση Δy μεταξύ δύο διαδοχικών κροσσών, είναι:

Αντικαθιστώντας τις παραπάνω τιμές στη σχέση (i), έχουμε:

Το ερώτημα που γεννιέται τώρα, είναι το εξής:
Στο πείραμα e – T – 2, τα ηλεκτρόνια τα οποία εκπέμπονται από τη πηγή S με ταχύτητα v = 1.119 m/sec θα σχηματίσουν επί του πετάσματος S₀, σκοτεινούς και φωτεινούς κροσσούς, των οποίων η απόσταση μεταξύ δύο διαδοχικών κροσσών να είναι Δy = 2,34 mm, όπως ισχυρίζεται η Κβαντομηχανική;
Η απάντηση στο παραπάνω αυτό ερώτημα είναι ΑΡΝΗΤΙΚΗ.
Με το πείραμα e – T – 2, θα αποδειχθεί (για άλλη μία ακόμη φορά), ότι, η ύλη έχει μόνο σωματιδιακές ιδιότητες και ποτέ κυματικές, όπως λανθασμένα ισχυρίζεται η Κβαντομηχανική.
Το πείραμα e – T – 2, είναι απλό στην εκτέλεσή του και κοστίζει λίγα χρήματα.
Γιατί λοιπόν δεν εκτελείται το σημαντικό αυτό πείραμα Φυσικής;
Σημείωση: Στο πείραμα e – T – 1 που αναφέραμε παραπάνω, χρησιμοποιήσαμε τα «κάτοπτρα του Fresnel».
Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αντί για τα «κάτοπτρα του Fresnel», το «κάτοπτρο Lloyd» σχ. 1.9, προκειμένου να αποδείξουμε, ότι η ύλη έχει μόνο σωματιδιακές και ποτέ κυματικές ιδιότητες.

σχ. 1.9

ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Όπως παρατηρούμε, από τα πέντε πειράματα που αναφέραμε στα προηγούμενα, ήτοι:

Α. Το «τετραπλό πείραμα» (με ηλεκτρόνια)
Β. Το πείραμα της μιας σχισμής (e – 72 – 1)
C. Το πείραμα της διπλής σχισμής (DS – e – 727 – 0,1 – 2),
D. Το πείραμα e – 1111,
Ε. Το πείραμα e – T – 1
F. Το πείραμα e – T – 2
στα πειράματα (Α), (Β), (C), (D), (F) χρησιμοποιούμε ηλεκτρόνια χαμηλής ενέργειας.
Τα ηλεκτρόνια αυτά, μπορούμε εύκολα να τα πάρουμε:
1. Από ένα θερμαινόμενο μέταλλο.
2. Από ένα φωτοκύτταρο.
3. Από ένα αγωγό, ο οποίος διαρρέεται με ηλεκτρικό ρεύμα.
(Όπως γνωρίζουμε, στη περίπτωση αυτή τα ελεύθερα ηλεκτρόνια του αγωγού αυτού, κινούνται με πάρα πολύ μικρές ταχύτητες, π.χ. v = 1 cm/sec).
4. Από ένα ιονισμένο αέριο.
5. Από διάφορες άλλες περιπτώσεις (π.χ. αποκόλληση ηλεκτρονίων από μεταλλικές ακίδες, κ.λ.π.).
6. Από ηλεκτρόνια μεγάλης ταχύτητας, τα οποία με τη χρήση κατάλληλων ηλεκτρικών πεδίων τα επιβραδύνουμε σε χαμηλές ταχύτητες, μέχρι και ταχύτητες v = 0.
7. Από ηλεκτρόνια μεγάλης ταχύτητας, τα οποία διερχόμενα μέσα από διάφορα υλικά (π.χ. νερό, παραφίνη, μέταλλα, κ.λ.π.) τα επιβραδύνουμε σε χαμηλές ταχύτητες, μέχρι και ταχύτητες v = 0.
8. Αντίθετα στο πείραμα e – T – 1 τα ηλεκτρόνια τα οποία χρησιμοποιούμε είναι μέσης ή υψηλής ενέργειας, τα οποία μπορούμε να τα πάρουμε:
   a. Από μία ραδιενεργό πηγή.
   b. Από επιταχυντές ηλεκτρονίων (βήτατρο).
   c. Από ηλεκτρόνια τα οποία επιταχύνουμε με τη χρήση ηλεκτρικών πεδίων, κ.λ.π.

ΤΑ «ΚΑΘΑΡΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΠΕΡΙΘΛΑΣΗΣ», (P.E.D.)

Τα έξι πειράματα (Α), (Β), (C), (D), (Ε), (F) που αναφέραμε παραπάνω θα τα ονομάζουμε, «καθαρά πειράματα περίθλασης, (P.E.D.). Διότι, τα ηλεκτρόνια που εκπέμπονται από την πηγή τους, μέχρι να φθάσουν στο πέτασμα δεν διέρχονται δια μέσου ενός κρυστάλλου, όπως π.χ. στο πείραμα Davisson – Germer.
Το γεγονός αυτό, έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία, διότι ο κρύσταλλος είναι αυτός ο οποίος μας παραπλανά, με συνέπεια να ερμηνεύσουμε με λανθασμένο τρόπο τα αποτελέσματα του πειράματος Davisson – Germer, καθώς και διαφόρων άλλων πειραμάτων στα οποία χρησιμοποιούμε κρυστάλλους.
Τα «καθαρά πειράματα περίθλασης» (P.E.D.) είναι πολύ μεγάλης σημασίας για τη Φυσική και παίζουν βασικότατο ρόλο στον πειραματικό έλεγχο της Κυματομηχανικής και Κβαντομηχανικής, προκειμένου να αποδείξουμε, εάν η ύλη έχει ή όχι κυματικές ιδιότητες.
Μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, καταλήγουμε στο παρακάτω βασικό συμπέρασμα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Για να ελέγξουμε, εάν πραγματικά η Κυματομηχανική και η Κβαντομηχανική είναι δύο ορθές ή λανθασμένες Θεωρίες Φυσικής, ο πειραματικός έλεγχος αυτών θα πρέπει να γίνεται μόνο με «καθαρά πειράματα περίθλασης» (P.E.D.), όπως π.χ. είναι τα έξι πειράματα (Α), (Β), (C), (D), (Ε), (F) που αναφέραμε παραπάνω. Σε καμία απολύτως περίπτωση ο έλεγχος αυτός δεν πρέπει να γίνεται με «μη – καθαρά πειράματα περίθλασης» (δηλαδή, πειράματα στα οποία χρησιμοποιούμε κρυστάλλους), όπως π.χ. στο πείραμα Davisson – Germer, κ.ά.
Ο κρύσταλλος δεν πρέπει να υπάρχει καθόλου στα πειράματά μας. Επανάληψη: Ο ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΜΑΣ.
Αυτό σημαίνει ότι:
Για τον πειραματικό έλεγχο της Κυματομηχανικής και της Κβαντομηχανικής, σε καμία απολύτως περίπτωση δεν πρέπει να εφαρμόζεται ο νόμος του Bragg.
Δηλαδή με απλά λόγια, στα πειράματά μας τα ηλεκτρόνια τα οποία εκπέμπονται από τη πηγή τους θα πρέπει να φθάνουν στο πέτασμα, χωρίς να παρεμβάλλεται, κανένας απολύτως κρύσταλλος, στην πορεία τους αυτή.
Δυστυχώς όμως, «καθαρά πειράματα περίθλασης» (P.E.D.) για την πειραματική επαλήθευση της Κυματομηχανικής και Κβαντομηχανικής, μέχρι σήμερα δεν έχουν εκτελεσθεί και το γεγονός αυτό είναι, μία πολύ μεγάλη παράλειψη της σύγχρονης Φυσικής.
Ας ελπίσουμε όμως, ότι σύντομα θα εκτελεσθούν τέτοιου είδους «καθαρά πειράματα περίθλασης» (P.E.D.).
Τα πειράματα αυτά θα πρέπει οπωσδήποτε να εκτελεσθούν, προκειμένου να γνωρίζουμε, εάν η Κυματομηχανική και η Κβαντομηχανική είναι δύο ορθές ή λανθασμένες Θεωρίες Φυσικής.

ΠΙΝΑΚΑΣ

ΚΥΜΑΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ, ΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΑΙ Η.Β.Θ.

Σύμφωνα με την Η.Β.Θ., ισχύουν οι παρακάτω νόμοι:

ΝΟΜΟΣ Ι: Ένα σώμα μάζας m και ηλεκτρικού φορτίου , το οποίο κινείται επί μιας κυκλικής τροχιάς ακτίνας r και με σταθερή ταχύτητα V, δημιουργεί επί της κυκλικής τροχιάς του στάσιμα κύματα του Αιθέρα (Αιθερικά κύματα), μήκους κύματος λ, για τα οποία ισχύει η σχέση:

όπου, q^o είναι η απόλυτη τιμή του ηλεκτρικού φορτίου του ηλεκτρινίου (θετικού ή αρνητικού).
Σημείωση: Η απόλυτη τιμή q^o του θετικού ή αρνητικού ηλεκτρινίου, λαμβάνεται ίση με την απόλυτη τιμή e του ηλεκτρικού φορτίου του ηλεκτρονίου, ήτοι q^o=e=1,6^.10^-19Cb.
q είναι η απόλυτη τιμή του ηλεκτρικού φορτίου του περιστρεφόμενου σώματος, και
h είναι η σταθερά του Planck.

Η διατύπωση του νόμου αυτού, προκύπτει από το παρακάτω φυσικό αίτιο:
Το ηλεκτρικά φορτισμένο αυτό σώμα μάζας m και ηλεκτρικού φορτίου , το οποίο κινείται σε κυκλική τροχιά ακτίνας r με σταθερή ταχύτητα V, έλκει τα ετερώνυμα και απωθεί τα ομώνυμα ηλεκτρίνια του Αιθέρα.
Αυτό έχει ωσάν αποτέλεσμα, το περιστρεφόμενο αυτό σώμα να λειτουργεί, σαν κυκλική «ηλεκτρική χορδή» και να σχηματίζονται επί της κυκλικής τροχιάς του στάσιμα κύματα του Αιθέρα (Αιθερικά κύματα).
Επίσης, όπως παρατηρούμε ο νόμος αυτός της σχέσεως (18) (ο οποίος ισχύει για κυκλικές τροχιές), είναι μία ποσοτική (όχι ποιοτική) γενίκευση του αντίστοιχου νόμου του L. de Broglie:

Η διαφορά μεταξύ του νόμου του L. de Broglie (11) και του νόμου (10) της Η.Β.Θ. είναι ότι:
a. Ο νόμος (11) του L. de Broglie, ισχύει μόνο στο μικρόκοσμο για κυκλικές τροχιές (π.χ. στα περιστρεφόμενα ηλεκτρόνια των ατομικών πυρήνων), ενώ δεν ισχύει στο μακρόκοσμο για κυκλικές τροχιές, ηλεκτρικά φορτισμένων σωμάτων, με ηλεκτρικό φορτίο , όπως συμβαίνει με το νόμο (10) της Η.Β.Θ.
b. Ο νόμος (11) του L. de Broglie, είναι ανεξάρτητος από το ηλεκτρικό φορτίο του περιστρεφόμενου σώματος, ενώ αντίθετα, ο νόμος (10) της Η.Β.Θ. είναι συνάρτηση του ηλεκτρικού φορτίου του περιστρεφόμενου αυτού σώματος.

Έτσι π.χ. στη περίπτωση του ατόμου του υδρογόνου, επειδή για το περιστρεφόμενο ηλεκτρόνιο γύρω από τον ατομικό πυρήνα του υδρογόνου, είναι

Συνεπώς, με βάση τις σχέσεις (12) και (10), ο νόμος (11) του L. de Broglie και ο νόμος (10) της Η.Β.Θ., συμπίπτουν και μας δίδουν τα ίδια ποσοτικά αποτελέσματα.

Μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, το μεγάλο λάθος της Κυματομηχανικής είναι ότι:
Στη περίπτωση π.χ. του ατόμου του υδρογόνου, ταυτίζει ποιοτικώς τα στάσιμα κύματα του Αιθέρα (Αιθερικά κύματα) τα οποία δημιουργούνται επί της κυκλικής τροχιάς του περιστρεφόμενου ηλεκτρονίου με τα στάσιμα υλικά κύματα χωρίς βέβαια να μπορεί να μας προσδιορίσει, η Κυματομηχανική ποια είναι η φύση των στάσιμων αυτών υλικών κυμάτων και σε ποιο φυσικό αίτιο οφείλεται η δημιουργία τους.
Αυτό είναι λοιπόν, το μεγάλο λάθος της Κυματομηχανικής.
Διότι, σύμφωνα με την Η.Β.Θ. το περιστρεφόμενο ηλεκτρόνιο π.χ. γύρω από τον ατομικό πυρήνα του υδρογόνου, έχει αποκλειστικά και μόνο σωματιδιακές ιδιότητες και ποτέ δεν έχει και κυματικές ιδιότητες, όπως λανθασμένα, ισχυρίζεται η Κυματομηχανική.

ΝΟΜΟΣ ΙΙ: Ένα σώμα μάζας m και ηλεκτρικού φορτίου , το οποίο κινείται επί μιας κυκλικής τροχιάς ακτίνας r και με μια σταθερή ταχύτητα V , δημιουργεί επί της κυκλικής τροχιάς του στάσιμα κύματα του Αιθέρα (Αιθερικά κύματα) μήκους κύματος λ, για τα οποία ισχύει η σχέση:

όπου, n = 1, 2, 3, …

Από τον συνδυασμό των σχέσεων (13) και (10), προκύπτει ότι:

Συνεπώς, μετά τα παραπάνω, έχουμε:
ΝΟΜΟΣ ΙΙΙ. Ένα σώμα μάζα m και ηλεκτρικού φορτίου , το οποίο κινείται επί μιας κυκλικής τροχιάς ακτίνας r και με σταθερή ταχύτητα v, η γωνιακή του ορμή mvr, είναι κβαντωμένο μέγεθος, ήτοι:

Μετά την διατύπωση των παραπάνω αυτών τριών νομών, καταλήγουμε στο βασικό συμπέρασμα, ότι:

Συμπέρασμα

Οι νόμοι της Η.Β.Θ. είναι πιο γενικευμένοι από τους αντίστοιχους νόμους της Κλασικής Κυματομηχανικής, διότι:
a. Οι νόμοι της Η.Β.Θ. στη περίπτωση κλειστών τροχιών, συμπεριλαμβάνουν και το ηλεκτρικό φορτίο του κινούμενου σώματος, το οποίο είναι το αίτιο της δημιουργίας των στάσιμων κυμ άτων του Αιθέρα (Αιθερικά κύματα), τα οποία η Κυματομηχανική, (αγνοώντας προφανώς την ύπαρξη του Αιθέρα) τα ονομάζει «στάσιμα υλικά κύματα».
b. Στη περίπτωση των περιστρεφόμενων ηλεκτρονίων, γύρω από τους ατομικούς πυρήνες, επειδή σύμφωνα με τη σχέση (12), είναι:

οι σχέσεις (10) και (15) της Η.Β.Θ., συμπίπτουν ποσοτικώς (όχι, ποιοτικώς), με τις αντίστοιχες σχέσεις της κλασικής Κυματομηχανικής (και Κβαντομηχανικής).

ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Προφανώς, οι παραπάνω τρεις νόμοι δεν ισχύουν μόνον όταν το σώμα κινείται επί κυκλικής τροχιάς ακτίνας r και με σταθερή ταχύτητα v.
Οι τρεις παραπάνω νόμοι ισχύουν και όταν το σώμα διαγράφει οποιαδήποτε κλειστή τροχιά π.χ. έλλειψη κ.λ.π.

ΜΑΚΡΟΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΒΑΝΤΩΣΗΣ ΣΤΟ ΜΑΚΡΟΚΟΣΜΟ

Ας υποθέσουμε σχ. 2 ότι μέσα στο μαγνητικό πεδίο Β ενός επιταχυντή Α, έχουμε ένα σώμα μάζα m και ηλεκτρικού φορτίου (π.χ. ένα πρωτόνιο), το οποίο κινείται επί κυκλικής τροχιάς ακτίνας r με σταθερή ταχύτητα v.

σχ. 2

Όπως είναι γνωστό, στη περίπτωση αυτή κατά την κίνηση του σώματος αυτού, η φυγόκεντρος δύναμη F θα ισούται με τη δύναμη Laplace F΄, (F = F΄), ήτοι:

όπου Β , είναι η ένταση του μαγνητικού πεδίου του επιταχυντή. Έτσι, από τις σχέσεις (13) και (10), έχουμε:

Λύνοντας τώρα, το σύστημα των εξισώσεων (16) και (17) ως προς v και r, έχουμε:

όπου, h₀ είναι μια σταθερά, την οποία θα ονομάζουμε ηλεκτροβαρυτική κβαντική σταθερά, η οποία ισούται με:

Όπως παρατηρούμε στις σχέσεις (18), η ταχύτητα v και ακτίνα r του σώματος, είναι κβαντωμένα μεγέθη, τα οποία δύνανται να λάβουν μόνο καθορισμένες τιμές, ήτοι αυτές που αντιστοιχούν στους αριθμούς n = 1, 2, 3, …
Επίσης, από τη σχέση (16), έχουμε:

Επειδή όμως η κινητική ενέργεια Κ του σώματος είναι:

τότε από τις σχέσεις (21), (20) και (18), έχουμε:

Όπως παρατηρούμε στη σχέση (22) η κινητική ενέργεια του σώματος είναι Κβαντωμένο μέγεθος, το οποίο δύναται να λάβει καθορισμένες τιμές, ήτοι αυτές που αντιστοιχούν στους αριθμούς n = 1, 2, 3,…
Μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, καταλήγουμε στο βασικό συμπέρασμα, ότι:

Συμπέρασμα

Ένα οποιοδήποτε σώμα μάζας m και ηλεκτρικού φορτίου , το οποίο κινείται σε κυκλική τροχιά ακτίνας r και με σταθερή ταχύτητα v, τότε η κινητική του ενέργεια Κ, η ταχύτητα του v και η ακτίνα r της τροχιάς του, είναι Κβαντωμένα μεγέθη. Τα μεγέθη αυτά Κ, r, v δύνανται να λάβουν μόνο καθορισμένες τιμές, όπως αυτές δίδονται από τις σχέσεις (22) και (18).

ΕΚΠΟΜΠΗ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Μετά από αυτά που αναφέραμε παραπάνω, παρατηρούμε ότι:

1. Στο παράδειγμα μας του σχ. 2 , όταν το σώμα (ή το σωματίδιο) υπό την επίδραση ενός εξωτερικού αιτίου, μεταπηδήσει από μία στάθμη ενέργειας Κ₁ σε μια μεγαλύτερη στάθμη ενέργειας Κ₂, Κ₂ > Κ₁, τότε αυτό απορροφά ένα κβάντουμ ενέργειας hv, συχνότητας v, ήτοι:

2. Αντιστρόφως, εάν το αυτό μεταπηδήσει από μία στάθμη ενέργειας Κ₁, σε μία μικρότερη στάθμη ενέργειας Κ₂, Κ₂ < Κ₁, τότε αυτό εκπέμπει ένα κβάντουμ ενέργειας hv, συχνότητας v, ήτοι:

Συνεπώς, εάν η επίδραση του εξωτερικού αιτίου, συμβεί σε χρόνο dt και μετά παύσει π.χ. αυξάνουμε την ένταση Β του μαγνητικού πεδίου από μία τιμή Β₁ σε μια τιμή Β₂, Β₂ > Β₁ και κατόπιν επαναφέρουμε την τιμή Β₂ στην αρχική τιμή Β₁, (σε χρόνο dt), τότε το σώμα ή το σωματίδιο αυτό θα απορροφήσει και θα εκπέμψει ενέργεια κατά κβάντα, σύμφωνα με αυτά που αναφέραμε παραπάνω.

Το φαινόμενο αυτό της απορρόφησης και της εκπομπής της ενέργειας κατά κβάντα, μπορούμε να το διαπιστώσουμε π.χ. σε ένα πρωτόνιο το οποίο κινείται εντός ενός επιταχυντή σε κυκλική τροχιά r και με σταθερή ταχύτητα v, όταν μεταβάλλουμε τη τιμή του μαγνητικού του πεδίου από Β₁ σε Β₂ σε χρόνο dt.

Μετά από αυτά καταλήγουμε στο βασικό συμπέρασμα, ότι:

Συμπέρασμα

Όπως η ακτινοβολία, απορροφάται και εκπέμπεται κατά κβάντα στο μικρόκοσμο (π.χ. στο άτομο), με τον ίδιο τρόπο η ακτινοβολία, (και γενικώς, κάθε μορφή ενέργειας), απορροφάται και εκπέμπεται κατά κβάντα και στο μακρόκοσμο (π.χ. εντός των επιταχυντών). Συνεπώς, το φαινόμενο της κβάντωσης διαφόρων φυσικών μεγεθών, δεν είναι αποκλειστική ιδιότητα του μικρόκοσμου αλλά είναι και του μακρόκοσμου, όπως αναφέραμε παραπάνω.
Η έρευνα των παραπάνω αυτών φαινομένων συνιστούν ένα νέο κλάδο της Φυσικής τον οποίο θα τον ονομάζουμε Μακρο – Κβαντομηχανική, (MQM).

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

1. Ο δυϊσμός ύλης – κύματος δεν υπάρχει μέσα στη Φύση, όπως λανθασμένα ισχυρίζεται η Κυματομηχανική και κατ’ επέκταση και η Κβαντομηχανική.
Η ύλη έχει μόνο σωματιδιακές ιδιότητες και ποτέ κυματικές. Οι υποτιθέμενες «Κυματικές» ιδιότητες της ύλης (όπως λανθασμένα ισχυρίζεται η Κυματομηχανική) δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι Κυματικές ιδιότητες του Αιθέρα, όταν αυτός αλληλεπιδρά με τα υλιόνια του σώματος.

2. Επειδή η ύλη έχει μόνο σωματιδιακές και ποτέ κυματικές ιδιότητες και στη Φύση υπάρχει απόλυτη αιτιοκρατία σε όλα τα φυσικά φαινόμενα, η «αρχή της απροσδιοριστίας» του Heisenberg της Κβαντομηχανικής, είναι μία εντελώς λανθασμένη αρχή της Φυσικής.

Συγκεκριμένα, η «αρχή της απροσδιοριστίας» του Heisenberg θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί, ως μία απλή μαθηματική σχέση της Στατικής (Θεωρίας σφαλμάτων), βασιζόμενη:

Στην απόλυτη αιτιοκρατία που υπάρχει μέσα στη Φύση, και
Στις αποκλειστικά σωματιδιακές ιδιότητες που έχει η ύλη η οποία δεν έχει ποτέ υλοκυματικές ιδιότητες, σύμφωνα με την Η.Β.Θ.

3. Σύμφωνα με την Η.Β.Θ., η νέα αναθεωρημένη Κυματομηχανική και Κβαντομηχανική θα πρέπει να στηρίζεται:

Στην απόλυτη αιτιοκρατία, που υπάρχει μέσα στη Φύση, και
Στην αξιωματική θεμελίωση, τους νόμους και τα συμπεράσματα της Η.Β.Θ., όπως αυτά αναφέρθηκαν στα προηγούμενα κεφάλαια.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σύμφωνα με την Η.Β.Θ., η ύλη έχει μόνο σωματιδιακές ιδιότητες και ποτέ κυματικές, όπως λανθασμένα ισχυρίζεται η σύγχρονη Φυσική. Στη Φύση υπάρχει απόλυτη αιτιοκρατία. Ο νόμος (a) του L. de Broglie, είναι απόλυτα λανθασμένος.
Συνεπώς, επειδή ο νόμος του L. de Broglie είναι απόλυτα λανθασμένος και η αξιωματική θεμελίωση της Κβαντομηχανικής είναι και αυτή απόλυτα λανθασμένη. Ο πειραματικός έλεγχος της Κβαντομηχανικής θα πρέπει να γίνεται μόνο με «καθαρά πειράματα περίθλασης» (P.E.D.) και ποτέ με μη καθαρά πειράματα.
Εάν δεν γίνει αυτό, τότε θα συνεχίζουμε (όπως τώρα) να βρισκόμαστε σε «λάθος δρόμο» και να έχουμε λανθασμένη αντίληψη για τη φυσική πραγματικότητα.
Η Κβαντομηχανική, είναι μία μεγάλη πλάνη της σύγχρονης Φυσικής, η οποία δυστυχώς, έχει διαρκέσει τόσα πολλά χρόνια.
Με απλά λόγια, η Κβαντομηχανική είναι μία ψευδοφυσική, η οποία σε καμία απολύτως περίπτωση δεν εκφράζει τη Φυσική πραγματικότητα.
Τέλος, η σημερινή Κβαντομηχανική θα πρέπει να αναθεωρηθεί και η «Νέα Κβαντομηχανική» που θα γεννηθεί θα πρέπει να βασίζεται στα αξιώματα και τους νόμους της Η.Β.Θ., όπως έχουμε αναφέρει στα προηγούμενα κεφάλαια.